گوانتانامو؛ یکی از تاریکترین فصل‌های ضد حقوق بشری آمریکا
- از زمان افتتاح زندان گوانتانامو در سال ۲۰۰۲، این زندان به نماد جهانی سوء استفاده آمریکا تبدیل شد.
به گزارش «ایندیپندنت»، این زندان در ۱۱ ژانویه، ۲۰ ساله شد و این در حالی است که همچنان ۳۹ زندانی دیگر در این زندان باقی ماندهاند که تنها دو نفر از آن‌ها محکوم شده‌اند.
هنوز مشخص نیست که ۱۰ فرد دیگر که با اتهامات تروریسم روبرو هستند، از جمله پنج نفر که در حملات ۱۱ سپتامبر دست داشتند، چه زمانی محاکمه خواهند شد.
اگر «جو بایدن»، رئیس جمهور آمریکا به هدف خود برای بستن گوانتانامو عمل کند، ابتدا باید مکان‌هایی را برای اعزام ۲۷ فرد باقیمانده‌ای که آمریکا هرگز آن‌ها را متهم نکرده است، بیابد.
آن‌ها مجموعه‌ای از یمنیها، پاکستانی ها، الجزایری‌ها و دیگران هستند که بیشتر آن‌ها تا پایان سال ۲۰۲۲ میلادی، ۲۰ سال را در بازداشت آمریکا سپری خواهند کرد.
وکلای آن‌ها می‌گویند اکنون بسیاری با مشکلات مزمن سلامتی و روانی دست و پنجه نرم می‌کنند.
این زندانیان در صورت انتقال به کشور‌های ثالث، به صد‌ها نفر دیگر که در سراسر جهان پخش شده‌اند می‌پیوندند و تلاش می‌کنند پس از گوانتانامو، زندگی عادی خود را از سر بگیرند.
اما زندگی پس از گوانتانامو هم مشکلاتی را برای این نوع افراد به همراه دارد.
«هشام بن علی بن عمور»، یکی از افرادی است که ۷ سال پیش از زندان گوانتانامو پس از بیش از ده سال آزاد شده است؛ او همچنان دچار آشفتگی است.
وی در سال ۲۰۰۲ به زندان نظامی در خلیج گوانتانامو، کوبا، وارد شد.
این مرکز به سرعت مملو از افرادی شد که دولت آمریکا در خارج از کشور در «جنگ علیه تروریسم» بازداشت کرده بود؛ مانند بیشتر ۷۸۰ مردی که در نهایت در آنجا بازداشت شدند، او هرگز به جرمی متهم نشد.
وقتی «بن عمور» پس از ۱۲ سال آزاد شد، آمریکا او را به جای تونس به اسلواکی فرستاد.
او زمانی که تلاش می‌کرد زندگی خود را در این کشور اروپای مرکزی، که با اسکان مجدد او موافقت کرده بود، بازسازی کند با موانعی روبرو شده بود.
در آن زمان، دولت آمریکا به طور فزاینده‌ای زندانیان سابق خود را برای اسکان مجدد به کشور‌های ثالث می‌فرستاد؛ اگرچه بیشتر زندانیان سابق گوانتانامو به کشور‌های خود بازگردانده شدند، اما حدود ۲۰ درصد آن‌ها در کشور‌های دیگر به سر می‌برند.
در بسیاری از موارد، کشور‌های ثالث امن‌ترین گزینه بودند؛ یعنی دور از مناطق جنگی و در دست متحدان آمریکا.
این زندانی سابق میگوید «ساختن زندگی در اسلواکی سخت بوده است چرا که الان بیمارم؛ من استرس دارم، اما برای آمریکا مهم نیست که پس از آزادی از گوانتانامو چه اتفاقی برای افراد می‌افتد.»
زندانیان سابق گوانتانامو و وکلای آن‌ها گفتهاند که فقر و ادامه آزار و شکنجه در کنار سال‌ها آزاری که در گوانتانامو متحمل شدند، موانع بزرگی را برای اسکان این افراد در کشور‌های ثالث ایجاد کرده است.
این زندانیان می‌گویند که آمریکایی‌ها به دروغ آن‌ها را زندانی و شکنجه کردند، آن‌ها را از هرگونه تبرئه عمومی محروم کردند و بعد از آزادی آن‌ها را رها کردند.
