نمایشگاه بیکاری در چهارسوهای "کابل"

به گزارش گروه فضای مجازی به نقل از خبرگزاری شفقنا؛  اما وقتی به جمعیت نزدیک شدم، دیدم همه کارگرانی اند که در این‎جا در انتظار کار گرد آمده‎اند. این‎جا نمایشگاه کارگران بیکار برپاست. تجمع کارگران بیکار فقط در این‌جا منتهی نمی‏شود، چهار راه‎های عمومی همه پاتوق کارگران بیکار است. صبح‌گاهان کابل، صبح‌های غم‌انگیز برای کارگران است. آن‌ها شب‌ها را با اضطراب صبح‎ می‎کنند و صبح‌های تاریک از خانه‌های شان بیرون می‏شوند؛ روزهای شان در چهار سوها با ناامیدی شام می‏شود.

به جمعیت نزدیک‌تر می‎شوم، جوانی که کلاه پیک دار سرخ‌رنگ به‎سر کرده است بالبخند به سویم می‎آید. نام خود را مراد می‎گوید. او صبح تاریک در این‌جا آمدهاست اما تا هنوز موفق نشده است که با کسی برای کار برود. او می‎گوید، تاهنوز هر کافرمایی‌که آمده است کسانی را برده‎اند که یکی از پیشه‌های کارگری را بلد بوده‌اند. مراد خودش هیچ‎کاری را بلد نیست او فقط همیشه یک کارگر ساده‎است. مراد می‏گوید، یکسال می‏شود که از ایران آمده است، در آ‌ن‎جا نیز در سنگ‎بُری به عنوان یک‎کارگر ساده کار کرده است. مراد می‎گوید، چون کاری را بلد نیستم، روزهای زیادی را بیکار می‎مانم، اگر دو روز کار می‏کنم، سه روز دیگر حتما بیکار می‏مانم. معاش یک کارگر ساده در کابل از 250 تا 300 افغانی است اما کسانی که یکی از پیشه‌های کارگری را بلد باشد روزانه از 500 تا 800 افغانی معاش دارد.
 
بیکاری، اکنون به یک معضلۀ بزرگ اجتماعی مبدل گشته‎است. دفتر سازمان ملل متحد نیز از افزایش بیکاری در میان جوانان در کشور هشدار داده بود. این دفتر، پدیدۀ بیکاری را تهدید بزرگ اجتماعی دانسته است. گسترش ناامنی و افزایش بیش از حد مهاجرت، بخشی از این تهدید‌هایی است که در صورت مهار نشدن این معضل، گروگانگیر جامعۀ افغانی خواهد شد. اکنون این پدیده، پای هزاران تن را به بیرون از مرزها کشانده است. در کابل، وقتی گذرت به ریاست پاسپورت بیفتد، به صف‌های طویل شهروندان بر می‏خوری که بیکاری همۀ آن‌ها را مجبور ساخته است که کشور را ترک نمایند. گپ و گفت در میان جوانان در این روزها، فقط چگونه رفتن از کشور است. همه به این فکر اند که چگونه از این کشور خارج شوند. فاجعه بارتر این‎که حتا دانشجویانی که در بهترین رشته‏های تحصیلی درس می‎خوانند و تحصیلات خویش را در آخرین مرحلۀ تحصیلی رسانده اند، تحصیل را رها و از کشور بار سفر می‎بندند.
 
کارگرانی‎که در چهار سوها در انتظار کار می‏نشینند، دلیل‎های زیادی برای افزایش بیکاری می‎دانند. خداداد، یک بنّا است. او می گوید در سال های اول که طالبان سقوط کرده بود، کار خیلی زیاد بود. همه خانه می‎ساختند، شرکت‎های زیادی روی کار آمده بود
 
کارگرانی‎که در چهار سوها در انتظار کار می‎نشینند، دلیل‎های زیادی برای افزایش بیکاری می‎دانند. خداداد، یک بنّا است. او می‎گوید در سال‎های اول که طالبان سقوط کرده بود، کار خیلی زیاد بود. همه خانه‌ می‎ساختند، شرکت‌های زیادی روی کار آمده بود، همه مصروف کار بودند؛ اما اکنون با گذشت هر روز وضعیت کار بد و بدتر می‏شود. اما مراد که هیچ‎پیشۀ کارگری را بلد نیست، می‏گوید، یکی از دلایل بیکاری من همین است که من پیشه‎ای بلد نیستم. اگر یک پیشه بلد می‎بودم، هم بیکار نمی‎ماندم و هم با مزد خوب کار می‏کردم.
 
به باور کار آگاهان، یکی از دلایل سیر صعودی گراف بیکاری در کشور، وضعیت آشفتۀ کنونی است. وضعیت بد امنیتی امید زندگی را از مردم گرفته است. هیچ‎کسی نمی‎توانند با جرأت در کشور سرمایه گذاری نمایند. به همین دلیل، فابریکه‎ها و کارخانه‎ها راه اندازی نمی‏شود. هم‌چنان در وضعیت کنونی، در کنترل بازار نیز ناکام است. مسئولین توجه چندانی به سرمایه گذاری و تولیدات داخلی ندارد. اجناس تولیدی کشور، هیچ‌گاهی نمی‏توانند در برابر اجناس وارداتی به رقابت بپردازند.
 
نهادهای آموزشی نقش بزرگی را در کار آفرینی و کاریابی جوانان دارد. حاجی عنایت علی زاده، رییس بنیاد خیریه آگاه در گفت‌وگویی با مجله اورال گفت، متاسفانه نهادهای آموزشی کشور در این بخش آسیب پذیری زیادی دارد. به باور وی، آموزش در کشور براساس کشف استعدادها نیست. هیچ‌دانش آموزی براساس علایق و استعداد خویش آموزش نمی‏بینند؛ از همین رو، دانش آموزان ماکمتر خلاق و کار آفرین بار می‏آیند. یکی از دلایل بیکاری جوانان همین است که بر اساس نیازمندی و علایق خویش آموزش نمی‏بینند. به باور آقای علی‎زاده، یک بخش از این خلاها را می‎توان با آموزش‎های مسلکی از میان برداشت. بنیاد خیریه آگاه با راه اندازی کارگاه‌های آموزشی، در بخش خلاقیت کاری و کاریابی جوانان سهم فعال گرفته است. مسئولین این بنیاد می‏گویند، تا هنوز توانسته‎ایم در حدود 1000 تن از افراد این‌جامعه را وارد بازار مسلکی کار نماییم. این بنیاد، در بخش برق کشی ساختمانی، لوله کشی ساختمانی، مهارت‎های کاربردی کمپیوتر و هنر خیاطی کارگاهای آموزشی بر گزار کرده بود که اکنون بخش بزرگی از این کار آموزان، به صورت حرفه‎ای و مسلکی کار می‎کنند.
 
وزارت کار، امور اجتماعی و شهدا و معلولین، یکی از نهادهای تنظیم کار در کشور است. اما مقامات مسئول در این وزارت گفته‌اند که این وزارت در قسمت کاریابی نقش ندارد ولی آموزش‌های مسلکی و سیمینارهای کار آموزی را برای بهتر شدن کار راه می‎اندازد. مردم در این‎باره انتقاد دارند و می‎گویندکه خدمات این وزارت همه گیر نمی‎باشد و همه اقشار جامعه را در بر نمی‏گیرد. گفته‌ می‏شود در گذشته، وزرات پلا ن و وزارت کار و امور اجتماعی به صورت مستقیم دانشجویان و دانش‎آموزان را پس از تحصیل شان به کار استخدام می‏کرد و زمینه‎های کاریابی را برای شان مهیا می‏ساخت.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.