رسوایی‌های بی‌پایان کلیسای کاتولیک؛ کابوس مرگ برای کودکان در یتیم‌خانه‌ها

خبرگزاری میزان – وقتی در دهه ۱۹۹۰ میلادی گزارش‌ها درباره رسوایی‌های جنسی کلیسای کاتولیک یکی پس از دیگری در کشور‌های مختلف منتشر می‌شدند، سکوت طولانی مدتی که از اسرار کلیسای کاتولیک محافظت می‌کرد، ناگهان درهم شکست؛ اکنون قربانیان به‌ویژه کودکان ساکن مدارس شبانه‌روزی، یتیم‌خانه‌ها و مراکز آموزشی دیگر کلیسای کاتولیک راحت‌تر می‌توانستند جلو بیایند و شرح درد‌های خود را مطرح کنند.

آن‌ها دیگر کودکان بی‌پناه در برابر مقام‌های کلیسای قدرتمند کاتولیک نبودند و تا حد زیادی حمایت افکار عمومی را داشتند.

با وجود همه این افشاگری‌ها، رسوایی‌ها و جنایت‌های کلیسای کاتولیک تا حد زیادی پنهان ماندند؛ یکی از مهم‌ترین اسرار تاریک کلیسای کاتولیک، تاریخ آزار جسمی و روانی کودکانی است که طول دهه‌ها در یتیم‌خانه‌های این نهاد گرفتار بودند.

داستان کودکان در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک در کشور‌های مختلف تقریبا مشابه است و خط یکسانی را دنبال می‌کند؛ آن‌ها مجبور بودند استفراغ خود را بخورند، تا ساعت‌ها به‌صورت وارونه در دسشویی‌ها آویزان می‌شدند، روز‌ها در اتاق زیر شیروانی حبس می‌شدند، به آن‌ها گفته می‌شد که خانواده‌هایشان آن‌ها را نمی‌خواهند، این کودکان مورد آزار جنسی قرار می‌گرفتند، کشته می‌شدند، ...

خشونت اجتناب‌ناپذیر کارکنان کلیسای کاتولیک در یتیم‌خانه‌های این نهاد در موارد متعددی به مرگ کودکان یتیم منجر می‌شد و این تلخ‌ترین بخش روایت بازماندگان یتیم‌خانه‌های مذکور است.

تحقیقات متعددی درباره راز‌های سر به مهر جنایت در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک در کشور‌های کانادا، انگلیس، آلمان، ایرلند، آلبانی و استرالیا در حال انجام است.

همانند رسوایی آزار جنسی، توطئه، سرپوش گذاشتن و امتناع کلیسای کاتولیک از جبران جنایت در یتیم‌خانه‌ها، تقریبا به اندازه خود آزار و اذیت، گیج‌کننده و وحشتناک است.

سوءاستفاده جنسی از کودکان یتیم در استرالیا

استرالیا از جمله کشور‌هایی است که با وجود انجام تحقیقات رسمی درباره جنایت‌های رخ داده در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک از انتشار روایت‌ها و واقعیت‌ها در این باره خودداری کرده است.

کمیسیون سلطنتی استرالیا تلاش کرد تا تحقیقات درباره این مراکز به سوءاستفاده جنسی محدود مانده و داستان دیگر وحشی‌گری‌های غیرانسانی مسکوت بماند.

کلیسای کاتولیک کانادا و کلکسیون جنایت‌ها

کلیسای کاتولیک کانادا را باید عامل مجموعه‌ای گسترده از جنایت‌ها دانست؛ این نهاد در سال‌های اخیر به‌ویژه در پی کشف یک گور دسته‌جمعی در محوطه یک مدرسه سابق شبانه‌روزی ویژه کودکان بومی در ۲۰۲۱ ناچار شد تا از بومیان عذرخواهی کرده و سوابق این مدارس را نیز در اختیار نهاد‌های مربوطه قرار دهد.

از حدود ۱۵۰ هزار کودک بومی که طی یک قرن به اجبار از خانواده‌های خود جدا و به مدارس مذکور منتقل شدند، حدود ۱۰ هزار نفر هیچگاه شانس بازگشت به خانه را نداشتند.

وضعیت در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک کانادا نیز به همین منوال بود و آن‌ها نیز مانند مدارس شبانه روزی ویژه کودکان بومی به دلیل سوءاستفاده جسمی و جنسی، قتل، گرسنگی، ... بدنام بودند.

ساکنان سابق یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک در کانادا می‌گویند که در دهه ۱۹۳۰ و تا اواخر دهه ۱۹۶۰ مورد آزار و اذیت‌های غیرعادی قرار گرفتند.

برخی از این یتیم‌خانه‌ها برای دریافت بودجه بیشتر به مراکز درمان روان تغیسیر ماهیت دادند، در حالی که کارکنان آن‌ها همان اعضای کلیسای کاتولیک و ساکنانش کودکان یتیم بودند.

در نهایت، حدود ۵ هزار کودک که قبلا هوش طبیعی نشان داده بودند به‌عنوان ناتوان ذهنی تشخیص داده شدند؛ روند تحصیل آن‌ها متوقف شد.

بسیاری از این کودکان در نهایت دست به خودکشی زدند یا در ورطه اعتیاد افتادند.

برخی از یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک کانادا تا ۱۲۰ سال فعالیت کردند.

یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک انگلیس

براساس بررسی انجام شده از سوی دولت انگلیس در سال ۱۹۹۸، جنایت‌های گسترده‌ای در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک در این کشور رخ داده‌اند.

این تحقیقات عمدتا بر سوءاستفاده جنسی از کودکان یتیم متمرکز بود و به آزار جسمی و قتل نپرداخت؛ با وجود این، گزارش‌های متعددی درباره آسیب نامحدود به کودکان یتیم نه فقط ناشی از بی‌رحمی فردی بلکه سوءاستفاده سیستماتیک در کلیسای کاتولیک انگلیس منتشر شده است.

راز‌های تاریک یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک در آمریکا

اگرچه تاکنون روایت رسوایی و جنایت در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک در سراسر جهان بار‌ها کم و بیش مورد توجه قرار گرفته، اما داستان این یتیم‌خانه‌ها در آمریکا به ندرت گفته و شنیده می‌شود؛ چه برسد به اینکه این موضوع در دادگاه‌ها مطرح شده و دولت یا نهاد کلیسای کاتولیک آن را به رسمیت شناخته و بابت آن از قربانیان و بازماندگان عذرخواهی کند.

در معدود دفعاتی که پرونده‌های سوءاستفاده در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک در آمریکا مطرح شده، دادگاه‌ها به جز موارد انگشت شمار بی‌تفاوت بوده‌اند، زیرا به زعم کلیسای کاتولیک پیروزی شاکیان می‌توانست به بروز رویه‌ای منجر شود که چالش‌های حقوقی متعددی را رقم بزند که بار مالی سنگینی برای این نهاد در پی داشتند.

خدمات اجتماعی آمریکا تا پیش از دهه ۱۹۸۰ تمام تلاش خود را انجام داد تا قربانیان و بازماندگان جنایت در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک این کشور را از دادگاه‌ها دور نگه دارد.

در عین حال، قوانین آمریکا نیز فقط فرصتی شش ساله برای قربانیان جهت طرح شکایت در نظر گرفته بود؛ همین امر سبب می‌شد تا بسیاری از کودکان قربانی فرصت طرح شکایت را نیز نداشته باشند.

براساس ارزیابی‌ها، فقط در قرن بیستم بیش از ۵ میلیون آمریکایی گذرشان به یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک این کشور افتاد.

سیستم یتیم‌خانه‌های آمریکا در دوره اوج خود در دهه ۱۹۳۰ شامل بیش از هزار و ۶۰۰ موسسه بود که عمدتا با بودجه عمومی تحت نظر کلیسای کاتولیک اداره می‌شدند.

ساکنان یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک در آمریکا، از شکنجه‌های وحشتناک تا کاملا عجیب و غریبی سخن می‌گویند که در این مراکز کاملا طبیعی بودند.

در نهایت در ژوئن ۱۹۹۳ اتفاقی تاریخی رخ داد و یک وکیل آمریکایی شکایت دختر بازمانده از جنایت در یکی از یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک آمریکا را به دادگاه منطقه‌ای آمریکا برد؛ این تلاش سبب جمع شدن بازماندگان و قربانیان دیگر شد.

گردهمایی‌های مختلفی که از سوی این افراد برگزار می‌شد، به شرح و توصیف ابعاد جدیدی از جنایت‌های کلیسای کاتولیک در یتیم‌خانه‌ها منجر شد و این آغاز راهی جدید برای قربانیان و بازماندگان شد، اما کلیسای کاتولیک تلاش کرد تا پرونده‌های پی در پی شکایت را با توافق پرداخت غرامت مالی پنهان نگه دارد و تا حد زیادی هم در این زمینه موفق شد.

قربانیان جنایت در یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک عمدتا افراد نیازمندی بودند و مبلغ غرامت برای آن‌ها ارزشمند بود؛ پس از ادامه اقدام‌های قانونی خود چشم‌پوشی کردند.

تلاش وکیل آمریکایی از طریق دیگر فعالان حقوق بشری در آمریکا دنبال شد و به جمع‌آوری مجموعه‌ای از اسناد از جنایت‌های رخ داده در یتیم‌خانه‌های مذکور منجر شد که جای هرگونه انکار و مصالحه و توافق با پرداخت غرامت مالی را مسدود می‌کرد.

وضعیت کودکان ساکن یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک آمریکا

اکثر کودکان ساکن یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک آمریکا فقیر بودند؛ یکی از دختران این یتیم‌خانه که برای نخستین بار در یتیم خانه شیر خورده بود، گفته بود که این خوشمزه‌ترین چیزی است که در تمام عمر خود خورده است.

این کودکان عمدتا والدین خود را از دست داده بودند یا فرزندان والدین مریض، معتاد، خشن یا جدا شده بودند؛ والدین بر این تصور بودند که این یتیم‌خانه‌ها مکان‌هایی امن هستند و کودکانشان تحت نظر راهبه‌ها در امنیت بزرگ می‌شوند.

اما با بسته شدن در‌ها پس از خروج والدین، کودکان واقعیت هولناکی را شاهد بودند و تجربه می‌کردند؛ راهبه‌هایی که کودکان را به دلیل خندیدن تنبیه می‌کردند، نوزادان را از پا آویزان می‌کردند تا گریه‌شان متوقف شود، کودکان را به دلیل دروغگویی و دزدی چیز‌های کوچک می‌سوزاندند، کودکان شلوغ و آن‌هایی را که برای فرار تلاش کرده بودند، از پشت بام به پایین پرت می‌کردند، ...

یک روانشناس آمریکایی می‌گوید که سالانه شاهد ۴۰۰ تا ۵۰۰ مورد جدید تروما، از جمله قربانیان تجاوز جنسی، جنگ و بلایای طبیعی است، اما هرگز با مردمی به شدت آسیب دیده به اندازه کودکان ساکن یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک آمریکا برخورد نکرد.

گزارش گاردین از وضعیت یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک آمریکا

«گاردین» در گزارشی با عنوان اسرار تاریک یتیم‌خانه‌های کلیسای کاتولیک نیواورلئان، به بحران تجاوز جنسی در مراکز تحت کنترل کلیسای کاتولیک آمریکا پرداخت.

کلیسای نیواورلئان اکنون با بیش از ۵۰۰ شکایت سوءاستفاده جنسی کودکان در نهاد‌های وابسته مانند یتیم‌خانه‌های خود مواجه است؛ موضوعی که ملک گران قیمتش را در نیواورلئان در معرض خطر فروش برای پرداخت غرامت قرار داده است.

۱۰۰ مورد از شکایت‌های مذکور، به شکایت‌های بازماندگان ۲ یتیم‌خانه این نهاد مربوط هستند.

یکی از شاکیان، متولد ۱۹۷۱ است که در اواخر ۱۹۸۲ یا ۱۹۸۳ به یکی از این یتیم‌خانه‌ها فرستاده شد؛ وی می‌گوید: یتیم‌خانه مانند زندان بود؛ سوءاستفاده جنسی در آن به کرات رخ می‌داد.

با وجود همه شکایت ها، کلیسای کاتولیک نیواورلئان از انتشار اسناد خوددداری می‌کند تا خشونت‌های سادیستی و تجاوز‌های رخ داده از دست قانون در امان بمانند.


انتهای پیام/