سومین دوئل مرگ و زندگی ایرانی‌ها و سامورایی‌ها/ تلخ و شیرین؛ از جوبیلو تا زیکو

12:58 - 19 آبان 1397
کد خبر: ۴۶۶۳۶۲
دسته بندی: ورزشی ، فوتبال
تیم فوتبال پرسپولیس قرار است امروز(شنبه) در چارچوب بازی برگشت فینال لیگ قهرمانان آسیا در ورزشگاه آزادی به مصاف تیم کاشیما برود.

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ، حال و هوای پایتخت امروز عجیب است و شهر به حالت قرمز درآمده است. تا چند ساعت دیگر در ورزشگاه آزادی، جام قهرمانی فصل ۲۰۱۸ لیگ قهرمانان‌ آسیا از آن یکی از دو تیم پرسپولیس یا کاشیما‌ آنتلرز خواهد شد.

ده‌ها هزار هوادار در استادیوم و میلیون‌ها ایرانی در خیابان‌های این مرز و بوم هم تمام انرژی مثبت خود را به سمت ورزشگاه پرتاب می‌کنند تا بهترین اتفاق ممکن برای نماینده ایران رخ دهد.

حریف، ژاپن است. همان تیمی که در ۲۰ سال اخیر دو جدال سرنوشت ساز دیگر را با آنها برگزار کردیم. دهم اردیبهشت ۱۳۷۸ بود که استقلال پس از شکست دراماتیک دالیان چین با نتیجه ۴-۳ در دیدار نهایی جلوی چشم حدود ۱۲۰ هزار تماشاگر به مصاف جوبیلو ایواتا رفت. همه منتظر ستاره سوم آبی‌ها بودند تا روی سینه شان نقش ببندد.
 
مهمترین تغییر خروج پرویز برومند از دروازه و حضور محمد علی یحیوی بود. هیدتو سوزوکی و ماساشی نایاکاما در دقایق ۳۶ و ۴۵ دو گل شبیه به را وارد دروازه استقلال کردند. در ۴۵ دقیقه دوم آبی‌ها موقعیت‌های بسیار زیادی را روی دروازه حریف خلق کردند، اما درخشش گلر ایواتا مانع از گلزنی استقلال شد. سیروس دین محمدی در دقیقه ۶۸ توانست تک گل بازی را وارد دروازه حریف کند، اما این برای قهرمانی تیم مرحوم ناصر حجازی کافی نبود.

۵ فروردین ۸۵، یک بار دیگر ورزشگاه آزادی به حدی پر شد که جای سوزن انداختن نبود. تیم ملی ایران در چارچوب مسابقات مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ به مصاف جدی‌ترین رقیب خود یعنی ژاپن رفت. تیم زیکو به تهران آمده بود و تیم ملی هم در حضور دورگه تازه وارد خود فریدون زندی در اوج بود. مرد اول میدان وحید هاشمیان بود که دو گل زد و ایران در نهایت با نتیجه ۲-۱ حریف خود را شکست داد تا راهش برای صعود به آلمان هموار شود. اتفاق تلخ این مسابقه فوت ۷ هوادار ایرانی به خاطر ازدحام جمعیت برای خروج از ورزشگاه بود.

حالا بعد از ۱۲ سال بار دیگر به واسطه حضور ژاپنی‌ها ورزشگاه آزادی مملو از جمعیت می‌شود. یک بار به رنگ آبی، یک بار به رنگ ملی و حالا به رنگ سرخ. باید دید دومین جشن در راه است یا دومین پایان تلخ.
 


ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *