کلاهی که انگلیسی ها بر سر شاه گذاشتند

به گزارش گروه سیاسی پس از پیمان نامه گلستان، ننگ دیگری دامن ایران را گرفت. پیمان ترکمانچای یکی دیگر از دستاوردهای دوران پادشاهی قاجار در ایران است. جنگ ایران و روس در گنجه با شکست ایران پایان می یابد.

امپراتور روسیه باردیگر فرصت را غنیمت شمرده از این شکست برای دستیابی به مناطقی از خاک ایران طمع می کند و به خواسته خود می رسد. قرارداد ترکمانچای میان ایران و روسیه این دستاوردها را برای روسیه به ارمغان آورد؛

- واگذاری خانات ایروان و نخجوان به دولت روسیه و تخلیه تالش و مغان از سپاه ایران.

-پرداخت 10 کرور تومان (پنج میلیون تومان) به طور اقساط از طرف ایران به روسیه به عنوان غرامت جنگی .

-اجازه عبور و مرور آزاد به کشتی‌های تجاری روسی در دریای مازندران

-رضایت به انعقاد یک عهدنامه تجاری بین ایران و روسیه و حق اعزام کنسول و نمایندگان تجاری به هر منطقه از مناطق ایران که روس‌ها لازم بدانند.

-حمایت روسیه از ولیعهدی عباس میرزا و کوشش در به سلطنت رساندن وی پس از مرگ شاه .

-استرداد اسرای طرفین .

-اعطای حق قضاوت کنسولی به اتباع روسیه .

همچنین یک عهد نامه تجاری نیز با روسیه به امضا رسید که همه بازار ایران را بدون هیچ مانعی در اختیار روس‌ها قرار می‌داد.

عهدنامه ترکمانچای در زمان فتحعلی شاه قاجار با میانجیگری انگلیس منعقد شد. همه مفاد این قرارداد به سود روسیه و کاملاً به ضرر ایران بود. هر چند پس از انقلاب کمونیستی در روسیه مفاد این قرار از سوی لنین لغو شد اما سرزمین های اشغال شده به ایران بازپس داده نشد.

در زمان پهلوی ها هم شاهد بی کفایتی آنها در کشورداری بودیم. اشغال خاک ایران از سوی شوروی، انگلیس و آمریکا در زمان جنگ جهانی دوم و غارت و تاراج ایران به دست اجانب بدون هیچ گونه مقاومتی از سوی ارتش شاهنشاهی! نمونه بارز و روشنی از بی کفایتی های پهلوی بود.

در زمان محمد رضا شاه هم علاوه بر امتیازهای ویژه ای که به آمریکاو انگلیس داده شده بود، یک کلاه گشاد هم بر سر رژیم و البته ایران گذاشته شد و آن از دست دادن بحرین بود.

بحرین جزئی از خاک ایران بود. ساکنان آن ایرانی بودند و فارسی سخن می گفتند. اما بار دیگر نقش انگلیس همچون زمان قرارداد ترکمانچای رو می شود و اینبار مسبب اصلی جدا شدن بحرین از خاک ایران دولت بریتانیا بود. زمینه این اتفاق را شاه آماده کرد و انگلیس آن را اجرا نمود.

شاه در دیدار رسمی خود از هندوستان، ‌در یك مصاحبه مطبوعاتی در «دهلی نو» در تاریخ 4 ژانویه 1969 اعلام كرد كه ‌اگر مردم بحرین خواهان پیوستن به كشورم [ایران]‌ نباشند‌ ایران از ادعاهای سرزمینی اش نسبت به این جزیره خلیج فارس دست خواهد كشید.

سرانجام پیشنهاد رسمی شاه از طریق گفتگوهای بعدی ایران با انگلستان و دبیركل سازمان ملل (‌اوتانت) ‌در اوایل سال 1970 به نتیجه نهایی رسید ایران در تاریخ 9 مارس 1970 (‌9 اسفند 1348) ‌رسماً مساعی جمیله دبیركل سازمان ملل را برای استعلام نظرهای واقعی مردم بحرین از طریق انتصاب یك نماینده ویژه خود برای انجام این مأموریت خواستار شد.

انگلستان در تاریخ 20 مارس موافقت رسمی خود را با انجام پیشنهاد دولت ایران به اوتانت دبیركل سازمان ملل اعلام كرد. وی نیز در همان روز پس از مشورت با نمایندگان ایران و انگلستان اعلام كرد كه او مساعی جمیله خود را انجام خواهد داد. پیرو آن، ‌او شخص "«ویتوریو وینتسپیر گیچیاردی»‌ (‌دیپلمات ایتالیایی)‌ معاون دبیركل و مدیركل دفتر اروپای سازمان ملل در ژنو را به عنوان نماینده ویژه خود در كسب آراء‌ مردم بحرین منصوب كرد.

نماینده ویژه دبیركل در امور بحرین،‌ در رأس یك هیأت پنج نفری عازم آن جزیره شد و از 29 مارس تا 18 آوریل 1970 به نظر خواهی گزینشی و گفتگو با گروه‌های منتخب سیاسی–اجتماعی بحرین پرداخت.

رفراندومی در کار نبود و تنها نظر خواهی از گروه ها و افراد خاص انجام شد و نتیجه آن هم که از پیش روشن بود، رأی به جدایی از سرزمین ایران صادر شد.

رئیس هیأت اعزامی ‌گزارش خود را با این نتیجه گیری به پایان رسانده بود كسب نظر و مشورتهای وی در بحرین ‌او را متقاعد كرده است كه اكثریت تام مردم بحرین خواهان شناسایی هویتشان در یك شورا ی كاملاً مستقل و دارای حق حاكمیت و آزاد برای ایجاد روابطشان با سایر كشورها می‌باشند". گزارش یاد شده از سوی دبیر كل به شورای امنیت ارجاع شد و شورای امنیت نیر با استناد به نتیجه گیری نهایی گزارش تدوین شده مفاد آن را راجع به استقلال بحرین و جدایی‌ آن از خاك ایران در تاریخ 30 آوریل 1970 مورد تأیید و تصویب قرار داد.

ایران نیز در ماه مه (‌اردیبهشت 1349) برای شناسایی رسمی قطعنامه شورای امنیت درباره استقلال بحرین در جدایی از خاك كشور دست زد. چنانكه هیأت دولت قطعنامه‌ای را به منظور تصویب تصمیم شورای امنیت به مجلس شورای ملی تقدیم كرد.

این قطعنامه در تاریخ 24 اردیبهشت 1349 به تصویب مجلس شورای ملی هم رسید.

بحرین پس از جدایی از ایران به شکل یک کشور مستعمره در آمد. حضور و نفوذ انگلیسی ها در این جزیره گسترش یافت و حکام آن تحت تأثیر مستقیم دستورات انگلیس قرار داشته و دارند.

مقامات بحرین پس از پیروزی انقلاب اسلامی و بیشتر از آن در سال های اخیر در همراهی با رژیم سعودی، سیاست های خصمانه خود را علیه ایران افزایش داده و در راستای سیاست های سعودی ها گام بر می دارند.

بحرین اکنون یکی از پایگاه های نظامی مهم آمریکا و انگلیس در منطقه است به همین خاطر از دست دادن این کشور ضربه سختی بر حضور و نفوذ آمریکا و انگلیس در منطقه وارد خواهد کرد.

آمریکا و انگلیس به هر قیمتی که شده از سقوط آل خلیفه در بحرین جلوگیری می کنند و خواسته به حق و قانونی مردم این کشور را زیر پا گذاشته و نادیده خواهند گرفت همچنان که مردم این کشور با تهدیدات رژیم آل خلیفه و آل سعود روبرو هستند و سرکوب این دو رژیم علیه مردم بحرین ادامه دارد اما آمریکایی ها که همواره در ظاهر خواهان نقش آفرینی مردم کشورها در سرنوشت خود هستند، چشمان خود را بر روی جنایات آل خلیفه و آل سعود بسته اند.

انقلاب مردم بحرین بیش از 5 سال است ادامه دارد و همچنان مردم این کشور مقابل ستم و زورگویی رژیم آل خلیفه و سعودی مقاومت می کنند. حتی توطئه تغییر ترکیب مردم این کشور هم نتوانست، از خروش مردم انقلابی این کشور بکاهد.

اکنون علیرغم این که مقامات بحرین ساز دشمنی با جمهوری اسلامی ایران را می نوازند ابتدا نباید از یاد ببرند که بحرین در زمان نه چندان دور جزنی از سرزمین بزرگ ایران بوده است. اما اکنون ایران نه چشمداشتی به آن دارد و نه در امور داخلی این کشور دخالتی می کند. رهبر معظم انقلاب در واکنش به ادعای حکام بحرین مبنی بر دخالت ایران در امور این کشور تأکید کردند: اگر در بحرین دخالت می کردیم قطعاً اوضاع طور دیگری می شد.

حضرت آیت الله خامنه ای در ادامه سخنانشان در نماز جمعه 14 بهمن 1390 در همین زمینه فرمودند؛ ما جایی که دخالت کنیم صریح می گوییم، در قضیه فلسطین دخالت کردیم که نتیجه اش پیروزی جنگ 33 روزه و 22 روزه بود؛ دخالت کردیم و صریح گفتیم بعد از این هم هر جا هر ملتی با رژیم صهیونیستی مبارزه کند ما پشت سرش هستیم و هیچ ابایی از این موضوع نداریم.

راهکار منطقی، قانونی و عقلانی ایران هم برای بحرین رفراندوم است. مردم این کشور با حضور در پای صندوق های رأی می توانند آینده کشورشان را رقم بزنند و رفراندومی که به دروغ در 57 سال پیش برگزار شد، اکنون می تواند با برگزاری یک رفراندوم واقعی سرنوشت این کشور را روشن کند.

باید توجه داشت که عربستان برای الحاق بحرین به خاک خود دندان تیز کرده اما تحولات و بحران های منطقه باعث شده تا سران این رژیم برای این اقدام اندکی عقب نشینی کنند. حضور گسترده نیروهای نظامی آل سعود در بحرین و سرکوب مردم انقلابی آن از سوی ارتش سعودی نشان می دهد که سران عربستان از این که بحرین از دست برود بسیار نگرانند و یکی از راهکارهایی که در ذهن خود پرورش داده اند الحاق بحرین به خاک عربستان است تا از استقلال واقعی این کشور جلوگیری کنند.

در صورت برگزاری یک رفراندوم واقعی در بحرین نتیجه آن قطعاً به زیان آل سعود و انگلیس و آمریکا خواهد بود چون مردم این کشور خواهان استقلال کامل و بیرون آمدن از زیر یوغ آمریکا، انگلیس و رژیم سعودی هستند. برای انجام این رفراندوم باید همه تضمین‌های لازم برای انجام یك رفراندوم آزاد و به دور از تقلب و فشار وجود داشته باشد.

مقامات بحرین با گذشت یش از 5 سال از آغاز انقلاب مردم این کشور همچنان ایران را متهم به دخالت در امور بحرین می کنند اما چنین واکنش هایی برای سرپوش گذاشتن بر جنایاتی است که آل خلیفه با همراهی آل سعود در بحرین مرتکب می شوند.

در تازه ترین موضع گیری آل خلیفه علیه ایران وزیر خارجه این رژیم گفت: کشورش برای مقابله با ایران جدی است.

به گزارش رویترز، «شیخ خالد بن احمد» که با شبکه تلویزیونی العربیه در دوبی گفت‌وگو می‌کرد، گفت: «ما به ایران و همراهانش پیام می‌فرستیم. ما حالا برای مقابله با آن جدی هستیم و تردیدی برای دفاع از مردم، کشورها، منافع و برادرانمان در منطقه نداریم چون این موضوعی حیاتی برای ما است.»

وی همچنین گفت بحرین و سایر کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس آماده به کارگیری رویکردی جدید در قبال ایران، در صورت تغییر سیاست‌های این کشور هستند.

بحرین در تبعیت از عربستان روابط سیاسی خود را با جمهوری اسلامی ایران قطع کرد. این تصمیم پس از آن گرفته شد که جمعی از معترضان به اقدامات آل سعود علیه حجاج ایرانی، به سفارت و کنسولگری عربستان در تهران و مشهد تعرض کردند.

مقامات آل خلیفه باید به این سخن مقام معظم رهبری توجه داشته باشند که فرموده اند؛اگر در بحرین دخالت می کردیم قطعاً اوضاع طور دیگری می شد.

انتهای پیام/