پیشنهاد یک استاد دانشگاه برای تداوم سبک زندگی کرونایی در عروسی‌ها
شهلا کاظمی پور در گفت‌وگو با میزان به ارزیابی وضعیت ازدواج در کشور پرداخت و گفت: اولین نکته‌ای که باید به آن توجه کرد این است که میزان ازدواج در کشور را باید به نسبت جمعیت سنجید و در این شرایط باید به این مساله توجه کنیم که کاهش نرخ ازدواج متاثر از پایین آمدن جمعیت است.
وی ادامه داد: درست است که تعداد ازدواج‌ها نسبت به گذشته کاهش پیدا کرده، اما این مساله در تناسب جمعیت موجود تفاوتی نکرده است، در نتیجه طبیعی است که همه نگران این مساله باشند، اما باید به این مساله نیز اشاره کرد که جمعیت در حال ازدواج هم به نسبت گذشته کاهش پیدا کرده است.
عضو هیات علمی دانشگاه تهران خاطرنشان کرد: در سال ۹۰ جمعیت زنان در حال ازدواج کشورمان نزدیک به هشت میلیون نفر بود که این میزان در سال ۹۵ به پنج میلیون نفر رسید، اما باید به این مساله توجه کرد که سالانه نزدیک به یک پنج تا یک چهارم از این افراد ازدواج می‌کنند و البته نباید انتظار داشته باشیم که همه آن‌ها در یکسال ازدواج کنند چراکه در آن صورت آمار ازدواج در سال آتی آن صفر می‌شود.
وی ادامه داد: مشکلی که در حوزه ازدواج داریم این است که جوانان به خاطر مشکلات تحصیل و اشتغال و فراهم شدن این شرایط برای تشکیل یک زندگی مناسب، ازدواج و فرزندآوری خود را به تاخیر می‌اندازند که این مساله خطرناک است چراکه در این صورت با کاهش نرخ جمعیت در کشور مواجه می‌شویم.
این استاد دانشگاه با اشاره به نقش خیرین در تسهیل ازدواج و تهیه جهیزیه تصریح کرد: خیرین بهتر است که به جای حمایت در گرفتن مراسم عروسی، به زوج‌های جوان در تهیه جهیزیه، خرید خانه و یا ایجاد امکان اشتغال کمک کنند.
وی ادامه داد: باید تلاش کنیم که هزینه‌های خود را به جای هزینه‌کرد در برگزاری مراسم عروسی به شروع آغاز زندگی زوجین اختصاص دهیم چراکه در این شرایط از هزینه‌های اضافی نیز خودداری می‌شود.
کاظمی‌پور با اشاره به ضرورت خودداری از هزینه‌های آنچنانی برای برگزاری مراسم عروسی تصریح کرد: ساده برگزار شدن مراسم آغاز زندگی می‌تواند بر تحکیم خانواده‌ها هم موثر باشد و اگرچه شرایط کرونایی عدم برگزاری مراسمات را به زوج‌های جوان تحمیل کرده است، اما این رسم خوبی است که در سال‌های آینده هم می‌تواند ادامه داشته باشد.
عضو هیات علمی دانشگاه تهران در پایان خاطرنشان کرد: هزینه‌های سرسام آور و تجملی تاثیری در بهبود زندگی افراد در آینده نخواهد داشت و بهتر است که خانواده‌ها بدون چشم و هم‌چشی و در کمال سادگی به زوجین کمک کنند تا آنان بتوانند زندگی خودشان را ادامه دهند.
