تأمین اهداف انگلیس در آسیا با پیمان سعدآباد

13:17 - 17 تير 1399
کد خبر: ۶۳۵۴۴۰
انگلیس و آمریکا، از سال‌های دهه ۱۳۱۰ به بعد، با ادعای اوج‌گیری خطر نفوذ کمونیسم، همواره در تلاش بودند تا برای حفظ مستعمرات خود، دولت‌های آسیایی خط مقدم جبهه شوروی را در یک خط کمربندی دفاعی قرار دهند.
۱۷ تیر ۱۳۱۶؛ پیمان سعد آباد تامین کننده اهداف انگلستان در آسیاپیمان سعدآباد، نام پیمانی است که ۱۷ تیر ۱۳۱۶ (۸ ژوئیه ۱۹۳۷) میان ۴ کشور ایران (رضاشاه پهلوی)، عراق (ملک غازی اول)، افغانستان (محمد ظاهرشاه) و ترکیه (مصطفی کمال‌آتاترک) به امضا رسید.
 
دولت‌های امضا کننده این پیمان متعهد شدند از مداخله در امور داخلی یکدیگر خودداری کنند، مرز‌های مشترک را محترم بشمارند، از هرگونه تجاوز نسبت به یکدیگر خودداری ورزند و از تشکیل جمعیت‌ها و دسته بندی‌هایی که هدف آن‌ها اخلال در صلح میان کشور‌های هم جوار و هم پیمان باشد جلوگیری کنند.

روز ۲۵ بهمن ۱۳۱۶ پیمان سعدآباد در مجلس شورای ملی به تصویب رسید. پیمانی که روز ۱۷ تیر همان سال بین ۴ کشور عراق، افغانستان، ترکیه و ایران درکاخ سعدآباد تهران به امضاء رسید و به پیمان «سعدآباد» مشهور شد. این پیمان در شرایطی میان وزیران امور خارجه این کشور‌ها امضاء شد که در افغانستان، محمد ظاهرشاه، در عراق ملک غازی اول، در ترکیه مصطفی کمال (آتاتورک) و در ایران رضاخان حکومت می‌کردند.

پیمان سعدآباد وحدت این چهار کشور را در منطقه و حمایت متقابل در صورت بروز خطر نسبت به یکی از اعضاء را دنبال می‌کرد. دولت‌های امضاء کننده، متعهد شدند از مداخله در امور داخلی یکدیگر خودداری کنند، مرز‌های مشترک را محترم بشمارند، از هرگونه تجاوز نسبت به یکدیگر خودداری ورزند و از تشکیل جمعیت‌ها و دسته بندی‌هایی که هدف از آن اخلال در صلح میان کشور‌های همجوار و هم پیمان باشد، جلوگیری کنند.

پیمان سعدآباد از جمله قرارداد‌هایی است که انعقاد آن به درخواست انگلیس بود. انگلیس و امریکا، از سال‌های دهه ۱۳۱۰ ش. به بعد، با ادعای اوجگیری خطر نفوذ کمونیسم، همواره در تلاش بودند تا برای حفظ مستعمرات خود، دولت‌های آسیایی خط مقدم جبهه شوروی را در یک خط کمربندی دفاعی قرار دهند.
هدف این بود که علاوه بر به وجود آوردن قدرت‌های متمرکز در منطقه، آنان را از طریق پیمان‌های سیاسی نظامی به هم پیوند دهند. این روش، هم نیرومندی این قدرت‌ها را در پی داشت و هم دیوار دفاعی محکمی در مقابل پیشروی احتمالی روس‌ها به وجود می‌آورد. پیمان بغداد (منعقده در پنجم اسفند ۱۳۳۳/ فوریه ۱۹۵۵) و پیمان سنتو (منعقده در ۳۰ اسفند ۱۳۳۷/ فوریه ۱۵۵۹) نتیجه همین القائات بود و با هدف شکل گیری پیمان‌های منطقه‌ای در برابر نفوذ کمونیسم منعقد می‌شد. گفتنی است، پیمان سعدآباد تا ظهور هیتلر در اروپا، تأمین کننده اهداف انگلیس در آسیا بود.
 
*برگرفته از سالنمای انقلاب اسلامی ایران
 

برچسب ها: مجلس شورای ملی

ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *