باشگاه‌داری زیر تیغ کرونا؛ ورزش همگانی نحیف‌تر شد
- یکی از مشاغلی که ویروس کرونا تأثیر منفی زیادی روی فعالیت آنها داشته است باشگاه‌داری ورزشی است، شغلی که ارتباط مستقیمی با سلامت مردم جامعه دارد و در بحث ورزش همگانی نقش به سزایی در جامعه ایفا می‌کند.
بعد از تعطیلی چند ماهه بسیاری از اماکن و مشاغل رفته رفته با تصمیم ستاد مبارزه با کرونا اقدام به بازگشایی کردند، اما این تنها اماکن ورزشی که غالباً هم خصوصی هستند، بودند که هنوز که هنوز است چشم انتظار اقدام برای بازگشایی هستند و به احتمال زیاد آخرین مکان‌هایی هم که بازگشایی خواهند شد همین باشگاه‌های ورزشی هستند.
این روند لطمه و ضربه جبران‌ناپذیری به بخش خصوص که حضوری پررنگ در ورزش همگانی دارد، زده است. اگر در این روز‌ها نگاهی به سایت‌های فروش لوازم دست دوم بیندازیم با حجم بالایی از درخواست‌های فروش لوازم باشگاه‌های ورزشی مواجه می‌شویم و به خوبی مشخص است که این قشر تا چه میزان از این شرایط صدمه دیده‌اند.
تمام این وقایع یک طرف، اما مورد دردناک‌تر اینکه بسیاری از مالکان این اماکن وزرشی که غالباً هم خصوصی هستند نه تنها کمک حال باشگاه‌داران نشده‌اند تا باری از دوش آنها بردارند، بلکه با آمدن سال جدید هم ضمن افزایش هزینه اجاره بهای املاک خود، فشار مضاعفی به این قشر که سهم به سزایی در افزایش سلامت عمومی و روانی جامعه (به عنوان یکی از ارکان ورزش همگانی) دارند، وارد کرده‌اند؛ این در حالی است که بسیاری از باشگاه‌ها در شرایط کنونی حتی توان پرداخت اجاره و حقوق و هزینه‌های نگهداری از اماکن ورزشی تحت اختیار خود را را هم ندارند.
از سوی دیگر در حالی که بسیاری از مشاغل تحت حمایت دولت و سازمان‌های دولتی قرار گرفته‌اند این قشر نه تنها دیده نشده‌اند بلکه حتی در موارد معدودی هم که توجه اندکی به آنها شده، چانه آنها آنقدر کوچک گرفته شده است که بعید است بتواند گره‌ای از مشکلات ریز و درشت آنها بردارد.
حسین رنگرز، یکی از باشگاه‌دارانی که در این مدت از این اتفاق لطمه و صدمه دیده است، در این خصوص به میزان گفت: اولین مراکزی که به علت شیوع ویروس کرونا تعطیل شدند باشگاه‌های ورزشی بودند بحران این ویروس باشگاه‌های خصوصی را با مشکلات مالی شدیدی مواجه کرده است و بنابر پیش‌بینی‌های اقتصاددانان حوزه خدمات ورزشی در سال ۹۹ با چالش‌های بی‌شماری مواجه خواهد شد.
وی ادامه داد: متاسفانه وزارت ورزش و رسانه ملی و سایر سازمان‌های متولی ورزش کشور درباره مربیان و باشگاه‌دارانی که با تعطیلی، تنها محل درآمد خود را از دست دادند، صحبتی نکردند. از تمام مشاغلی که در این وضعیت آسیب دیدند حمایت شد به جز مربیان و باشگاه‌داران!
این شرایط واقعا نگران‌کننده است و ممکن است حتی تا ماه‌ها ادامه داشته باشد؛ لذا نیاز به حمایت‌های مالی دولت در راستای کاهش آسیب‌های اقتصادی ناشی از کرونا به مربیان و باشگاه‌ها بیشتر احساس می‌شود و باید گام‌های عملیاتی فوری در این میان برداشته شود. به عنوان مثال در انگلستان اجاره اماکن ورزشی تا یکسال به تعویق افتاده است؛ در همین راستا در کشور ما قرار شد به کسب و کار‌های زیان‌دیده در این مدت وام ۱۲ درصد و با بازپرداخت ۲۴ ماهه پرداخت شود که امیدواریم باشگاه‌های ورزشی هم جزو کسب و کار‌های زیان‌دیده به شمار آیند.
همچنین دولت مصوب کرده به دلیل تبعات کرونا در سال ۹۹ حدود ۵ هزار میلیارد تومان مقرری بیمه بیکاری به آسیب دیدگان و کسانی که شغل‌شان را از دست دادند پرداخت شود، اما بسیاری از مربیان ایرانی، اصلا بیمه نیستند که بخواهند رقم بیمه بیکاری ناچیز دولت را هم بگیرند.
رضا گل‌محمدی، مدیرکل ورزش و جوانان استان تهران در این زمینه به میزان گفت: ما همزمان که با متخلفان برخورد می‌کنیم به دنبال این هستیم که مشکلات مربیان و باشگاه‌دارانی که به خاطر کرونا متضرر شده‌اند را حل کنیم. امیدوارم در پرداخت وام به آنها تعجیل صورت بگیرد، چون این روند باعث خسارات جبران‌ناپذیری می‌شود و ممکن است به بسته شدن دائمی باشگاه‌ها بیانجامد.
مهدی فهیمیان، مربی یکی از باشگاه‌های بدنسازی تهران نیز در این زمینه عنوان کرد: با پیگیری‌های مربیان و باشگاه داران قرار شد ٢ میلیون وام به مربیان پرداخت شود، اما به شرطی که باشگاه مربیان را بیمه کرده باشد، اما متاسفانه هیچ باشگاهی مربیان را بیمه نمی‌کند و ما از اسفند عملا بیکار شده‌ایم و هیچ حقوقی هم دریافت نکردیم. بیشتر باشگاه‌ها امتیاز و دستگاه‌های‌شان را برای فروش گذاشته‌اند و بیشتر مالکان هم بدون توجه به شرایط موجود اجاره‌های‌شان را می‌خواهند که اگر پرداخت نشود دستور تخلیه می‌دهند.
این مربی تصریح کرد: قرار بود ٢ وام ٨ میلیونی به باشگاه‌داران پرداخت شود که عملا هیچ دردی از آنها دوا نمی‌کند. با این شرایط به نظر می‌رسد ٣ ماه و شاید هم بیشتر این تعطیلی ادامه پیدا کند. بیشتر مربیان مثل خود ما، مستأجر هستند. از هیچ جایی تأمین نمی‌شویم و تنها منبع درآمد ما از همین راه است و اگر در این دوران کسی از مربیان بیمار هم شود با این دست خالی باید تمامی مخارج را خودش تامین کند. در حال حاضر هم فدراسیون هیچ کمکی به مربیان نکرده و همه درگیر انتخابات ریاست فدراسیون هستند و متأسفانه کاری به این مسئله ندارند.
به گزارش میزان، باتوجه به نقش مربیان و باشگاه‌داران در ارتقای سطح سلامت جسمانی جامعه، لزوم به رسمیت شناخته شدن مربیگری به‌عنوان شغل و ایجاد امنیت شغلی برای آنها در این شرایط شدیدا احساس می‌شود و این انتظار وجود دارد که دولت دوازدهم و در رأس آنها مسئولان وزارت ورزش و جوانان حمایت‌های لازم را از این قشر که ارتباط مستقیمی با سلامتی جامعه و مردم دارد، داشته باشد.
