تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۲۹۱

إِلَّا رَحۡمَةٗ مِّن رَّبِّکَۚ إِنَّ فَضۡلَهُۥ کَانَ عَلَیۡکَ کَبِیرٗا ۸۷
مگر رحمت و لطف پروردگار (از تو مدد کند) که فضل (و رحمت) او بر تو بزرگ و بسیار است

قُل لَّئِنِ ٱجۡتَمَعَتِ ٱلۡإِنسُ وَٱلۡجِنُّ عَلَىٰٓ أَن یَأۡتُواْ بِمِثۡلِ هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانِ لَا یَأۡتُونَ بِمِثۡلِهِۦ وَلَوۡ کَانَ بَعۡضُهُمۡ لِبَعۡضٖ ظَهِیرٗا ۸۸
بگو که اگر جن و انس متّفق شوند که مانند این قرآن کتابى بیاورند هرگز نتوانند مثل آن آورند هر چند همه پشتیبان یکدیگر باشند

وَلَقَدۡ صَرَّفۡنَا لِلنَّاسِ فِی هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانِ مِن کُلِّ مَثَلٖ فَأَبَىٰٓ أَکۡثَرُ ٱلنَّاسِ إِلَّا کُفُورٗا ۸۹
و همانا ما در این قرآن براى مردم هر گونه مثال آوردیم (تا مگر هدایت شوند) لیکن اکثر مردم به جز از کفر و عناد از هر چیز امتناع کردند

وَقَالُواْ لَن نُّؤۡمِنَ لَکَ حَتَّىٰ تَفۡجُرَ لَنَا مِنَ ٱلۡأَرۡضِ یَنۢبُوعًا ۹۰
و گفتند: ما هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد تا آنکه از زمین براى ما (به اعجاز) چشمۀ آبى بیرون آرى

أَوۡ تَکُونَ لَکَ جَنَّةٞ مِّن نَّخِیلٖ وَعِنَبٖ فَتُفَجِّرَ ٱلۡأَنۡهَٰرَ خِلَٰلَهَا تَفۡجِیرًا ۹۱
یا آنکه تو را باغى از خرما و انگور باشد که در میان آن باغ نهرهاى آب جارى گردانى

أَوۡ تُسۡقِطَ ٱلسَّمَآءَ کَمَا زَعَمۡتَ عَلَیۡنَا کِسَفًا أَوۡ تَأۡتِیَ بِٱللَّهِ وَٱلۡمَلَـٰٓئِکَةِ قَبِیلًا ۹۲
یا آنکه بنا بر پندار و دعوى خودت پاره اى از آسمان را بر سر ما فرود آورى یا آنکه خدا را با فرشتگانش مقابل ما حاضر آرى

أَوۡ یَکُونَ لَکَ بَیۡتٞ مِّن زُخۡرُفٍ أَوۡ تَرۡقَىٰ فِی ٱلسَّمَآءِ وَلَن نُّؤۡمِنَ لِرُقِیِّکَ حَتَّىٰ تُنَزِّلَ عَلَیۡنَا کِتَٰبٗا نَّقۡرَؤُهُۥۗ قُلۡ سُبۡحَانَ رَبِّی هَلۡ کُنتُ إِلَّا بَشَرٗا رَّسُولٗا ۹۳
یا آنکه خانه اى از زر (و کاخى زرنگار) دارا باشى یا آنکه بر آسمان بالا روى و باز هم هرگز ایمان به آسمان رفتنت نیاوریم تا آنکه بر ما کتابى نازل کنى که آن را قرائت کنیم بگو: خداى من منزه است (از آنکه من، او یا فرشتگان او را حاضر سازم) آیا من فرد بشرى بیشترم که (از جانب خدا) به رسالت آمده ام؟

وَمَا مَنَعَ ٱلنَّاسَ أَن یُؤۡمِنُوٓاْ إِذۡ جَآءَهُمُ ٱلۡهُدَىٰٓ إِلَّآ أَن قَالُوٓاْ أَبَعَثَ ٱللَّهُ بَشَرٗا رَّسُولٗا ۹۴
و مردم را چیزى از (هدایت و) ایمان بازنداشت وقتى که هدایت (قرآن) بر آنان آمد جز این (خیال باطل) که گفتند: آیا خدا بشرى را به رسالت فرستاده است؟

قُل لَّوۡ کَانَ فِی ٱلۡأَرۡضِ مَلَـٰٓئِکَةٞ یَمۡشُونَ مُطۡمَئِنِّینَ لَنَزَّلۡنَا عَلَیۡهِم مِّنَ ٱلسَّمَآءِ مَلَکٗا رَّسُولٗا ۹۵
بگو: اگر فرشتگان را در زمین مسکن و قرارگاه بودى ما هم فرشته اى را از آسمان به رسالت بر آن‌ها مى فرستادیم (که رسول باید از جنس امت باشد و گرنه حجت و معجزش پذیرفته نشود)

قُلۡ کَفَىٰ بِٱللَّهِ شَهِیدَۢا بَیۡنِی وَبَیۡنَکُمۡۚ إِنَّهُۥ کَانَ بِعِبَادِهِۦ خَبِیرَۢا بَصِیرٗا ۹۶
(اى پیغمبر، پس از اتمام حجت به امت) بگو: خدا شاهد میان من و شما کافى است که او به (احوال) بندگانش آگاه و بصیر است