هیچ‌وقت فیلم سفارشی نساخته و نمی‌سازم/تبعات همکاری با سازمان اوج را پذیرفته و راضی هستم
بهروز شعیبی کارگردان فیلم سینمایی «روز بلوا» در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگی ، پیرامون عدم پرداخت دقیق به مسائل مطرح شده در فیلم گفت: واقعیت امر من فکر می‌کنم موضوعی که در فیلم مطرح شده هر چند حساس اما به فراخور فیلمنامه و روایت به آن پرداخته شده است، باور کنید اگر می‌خواستیم بیشتر از این به جزئیات یک پرونده بپردازم و مستندگونه عمل کنم مخاطب خسته می‌شد.
وی در همین راستا ادامه داد: مخاطب سینما به طور کامل به سالن سینما می‌آید که فیلم ببنید، شاید اگر بخواهیم یک مقوله را تمام و کمال در اثری شرح دهیم باید به سراغ مستند برویم اما روز بلوا اثری سینمایی است که باید پایدار به اصول سینما و درام پیش برود و به همین خاطر پرداختن به مسائل اقتصادی در اثر در راستای اثر انتخاب شده است.
کارگردان فیلم سینمایی «روز بلوا» درباره همکاری خود با سازمان سینمایی اوج اذعان کرد: من اصلاً به این مسائل فکر نمی‌کنم، برخی از اینکه کدام نهاد تهیه کننده اثر است می گویند اما برای من خود اثر درجه اهمیت بالایی دارد، پیش از این نیز بسیاری از نهادهای فرهنگی تهیه و تولید آثار سینمایی را انجام داده اند که اوج هم یکی از آنهاست.
وی در همین رابطه اذعان کرد: من به عنوان یک کارگردان ترجیح می دهم در جایی فیلمم را بسازم که احساس آرامش کنم اما این را قول می دهم که «روز بلوا» سفارش هیچ نهادی نبوده است، کلاً کارگردانی نیستم که فیلم سفارشی بسازم. تا حرفی برای خودم نباشد آن را نزده و اگر فیلمنامه ای مورد پسند خودم نباشد آن را نمی سازم.
کارگردان فیلم سینمایی «سیانور» با اشاره به همکاری مجدد خود با سازمان فرهنگی اوج ادامه داد: اتفاقا باید از همکاری سازمان اوج با خودم و مجموعه روز بلوا تشکر کنم، این همکاری برایم بسیار لذتبخش بود و امکان دارد که بار دیگر هم تکرار شود. این فیلم را هر جای دیگری و با هر نهاد دیگری هم می ساختم همین بود که مخاطب تماشا کرده و مطمئن باشید اوج در داستان هیچ تاثیری نداشته است. من به تبعات ساخت فیلمم در اوج آگاه بودم اما آن را قبول کردم.
شعیبی خاطرنشان کرد: بازی و کارگردانی همزمان بسیار سخت است، من در سیانور این تجربه را داشتم و برایم خیلی سخت گذشت، کارگردانی یک کار بیست و چهار ساعته و تمام وقت است و باید تمام تمرکزت را روی آن بگذارید، روز بلوا به طور کلی اثری بود که آن قدر مرا به عنوان کارگردان درگیر کرده بود که اجازه نمی داد به چیز دیگری فکر کنم.
