«کات داگ» جسارتی که در نطفه خفه می‌شود/تجربه جالب کارگردان جوان در تئاتر
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، نمایش «کات داگ» به کارگردانی مصطفی فراهانی این شب‌ها در تماشاخانه انتظامی خانه هنرمندان روی صحنه رفته و شب‌های پایانی اجرای خود را پشت سر می گذارد.
گروهی در حال ساخت فیلمی هستند که داستان متفاوتی با بیرون فیلم (نمایش) دارد.رفته رفته فضای فیلم بر فضای نمایش تاثیر می گذارد و آنرا دستخوش تغییرات عجیبی می کند.
این خلاصه‌ای بر نمایش کات داگ است که فراهانی علاوه بر کارگردانی نویسندگی آن را نیز بر عهده داشته است، اثری که با توجه به قرابت کارگردان به سید محمد مساوات کارگردان تئاتر، از ابتدا مخاطب را به یاد آثار وی می اندازد، اما در ادامه این شباهت کمتر می شود. 
کات داگ ایده جالبی را در کارگردانی دنبال می‌کند اما در اجرا نوعی از گسستگی غیر ارادی را به همراه دارد، کارگردان که حالا نویسنده اثر هم هست در جای جای نمایش به دنبال آمیخته شدن فضای خیال و واقعیت است و این اتفاق در نوع خود بدعتی جالب به نظر می رسد.
کات داگ از جایی دچار ایراد می‌شود که نمایشنامه نه تنها تکلیفش با مخاطب را روشن نمی کند بلکه انگار نوعی از بلاتکلیفی در کلیت اثر هم به چشم می خورد، بلاتکلیفی که انگار عدم اطمینان کارگردان بر اثر بوجود آمده و هر شب به بازیگران منتقل می شود.
این نمایش به راحتی می تواند در قامت یک اثر درخشان شناخته شود اما ارادت بیش از حد کارگردان به مساوات باعث شده تا وی کمی از جهان ذهنی خود در متن دور شده و برخی اتفاقات را به زور در نمایش جای گذاری کند.
از سمتی گروه بازیگران کات داگ هر کدام در جای خود اتفاقی خوب و بازی قابل قبولی را رقم می زنند اما آنها نیز در ادامه همین گسستگی ارتباط درستی با یکدیگر نداشته و هر کدام کار خودشان را انجام می دهند.
یکی از نقاط قوت کات داگ بدون شک در طراحی صحنه و نور نمایش است که با وجود امکانات و فضای محدود سالن از بیشترین فضا استفاده کرده و هر لحظه مخاطب را با اتفاقی تازه روبرو می کنند.
مشکل اصلی کات داگ غیرمنطقی بودن ورود و خروج کاراکترهای اثر است، فیلمساز داستان باور نمی شود، وی مشخصاً به دلیل اضافه شدن دیرهنگام به گروه کمی سختتر با اثر مرتبط شده و در همین راستا کمی غیر قابل باور پیش می رود، البته این اتفاق به کیفیت بازیگر بر نمی گردد بلکه از متن آمده است.
متن نه تنها برای کاراکتر کارگردان بلکه برای کاراکترهای دیگر هم روابط درستی خلق نکرده است، با دانستن این امر است که متوجه می شویم روابط مشخصی بین شخصیت ها شکل نگرفته و اگر مخاطب درک درستی از پیشینه هر کدام از آنها ندارد طبیعی است.
نخستین تجربه مصطفی فراهانی در نوع خود جسارتی جالب است، اما شاید اگر این جسارت کمی شخصیتر بوده و وامدار کارگردان و یا نویسنده دیگری نمی بود، به اتفاقی بزرگ مبدل می شد، اتفاقی که باید دید در ادامه راه این کارگردان جوان رخ خواهد داد یا خیر.
