واگویه‌های تنهایی یک بازیگر تنها/«این یک اعتراف است» نمایشی که می‌توانست کوتاه‌تر باشد
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، نمایش "این یک اعتراف است" به کارگردانی "شادی اسدپور" و با بازی "فرزین محدث" این شب‌ها در تماشاخانه نوفل لوشاتو روی صحنه می‌رود.
فرزین محدث پس از تجربه بسیار موفق استیو جابز به کارگردانی مهران رنجبر به سراغ نمایش تک پرسوناژ دیگری رفته است، نمایشی که با مضمون تنهایی نوشته شده و بازی بسیار قابل قبول محدث را به همراه داشته است.
نمایش «این یک اعتراف است» با ساختاری که برای خود در نظر گرفته می‌کوشد تا تنهایی یک انسان را با داده‌های خود به تصویر در آورد. شرح حالی که در آن تمام جزئیات به شکل زنجیرواری به یکدیگر برای تشریح اتفاق‌ها متصل است تا درک موضوع برای مخاطب فراهم شود.
البته این یک اعتراف است هر چند تبلیغات بسیار خوبی داشته و به نوع جالب توجهی در اکثریت شبکه‌ها مجازی و رسمی به آن پرداخته شده اما نسبت به استیو جابز اثری ضعیف تر است، ضعف اصلی اثر هم به تکرار مکررات آن باز می گردد، اتفاقی که باعث شده تا مخاطب از میانه های نمایشی به فکر ترک سالن باشد.
"این یک اعتراف است" در چهل دقیقه نخست حرفش را به طور کامل به مخاطب می زند، از این لحظه به بعد به تکرار افتاده و تنها با توانایی بازیگر پیش می رود؛ توانایی که گاهاً به تلاش برای نمردن اثر ختم شده و همچون سیزیف عملی بیهوده را تکرار می کند.
جهان متن با داشته‌های خود در نظر دارد که شخصیت این نمایش را بنابر خواسته خود در موقعیت‌های مختلف قرار بدهد تا از آن طریق بتواند زاویه‌های پنهان او نشان بدهد. زیرا این تصمیم سبب خواهد شد تا مخاطب شرح واگویه‌های او در فضایی مناسب درک کرده و تا اندازه‌ای با آن‌ها همذات‌پنداری کند.
تاکید بر محتوا و تکیه به شخصیت در این اثر مجالی را پیش آورده تا فرم به شکل متناسبی هم راستا با جهان اثر پیش برود و نتایج درستی را حاصل کند. حال این اتفاق در شکل ساختاری خود از مولفه روایت بهره می‌گیرد که بتواند برونریزی‌های شخصیت را به مرور بروز داده و مخاطب را ترغیب به کشف و شهود کند.
البته موضوع کشف و شهود با استفاده درست از قالب مونولوگ در جهان متن طراحی شده که مستقیم به شخصیت و واکنش‌های او باز می‌گردد؛ لذا در این ترکیب دراماتیک نویسنده اثر کوشیده تا موقعیت‌های نمایشی را به گونه‌ای طراحی کند که شخصیت بتواند با ورود به خرده پیرنگ‌های گوناگون مسیری معین را به رسیدن به هدف تعریف بدهد.
البته از نگاه موقعیت‌محور بودن در این نمایش می‌توان این گونه قلمداد کرد که برونریزی‌های شخصیت تا پایان رابطه مستقیم خود را با موقعیت حفظ می‌کند، زیرا بسیاری از کنش‌ها با ترتیب موقعیت در رفتار شخصیت و بازخورد مخاطب شکل می‌گیرد.
