خداحافظی با میز و صندلی ریاست شهامت می‌خواهد
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ، سه شنبه ۲۸ خرداد در روز‌هایی که استقلال به شدت از سوی هواداران برای انتخاب سرمربی تحت فشار بود، خبری چند خطی نشان داد زیر پوست این تیم بزرگ چه می‌گذرد و دلیل ناکامی و نتایج نچندان خوب فصل گذشته چه بوده است.
خبر ساده و چند خطی بود: «احمد سعادتمند، رئیس هیئت مدیره استقلال از سمت خود در باشگاه استقلال کناره‌گیری کرد. در روز‌های اخیر اخباری مبنی بر ناراحتی او از چندگانگی مراکز تصمیم‌گیری در استقلال منتشر شده بود.»
این خبر در عین سادگی نشان می‌داد که رئیس هیئت مدیره هم منتقد شرایط موجود است؛ وقتی کاری از دست یک مدیر برنمی‌آید، باید شهامت تصمیم‌گیری داشته باشد. سعادتمند بی‌آنکه مصاحبه کند یا طناب تقصیر را بر گردن این و آن بیندازد یا با گل‌آلود کردن آب درپی پنهان شدن باشد، بهترین تصمیم را گرفت؛ استعفا و کناره‌گیری!
این استعفا اعتراضی محترمانه بود؛ اعتراض به خودمحوری و تصمیمات اشتباه. اعتراض به اشتباهاتی که یکی پس از دیگری رخ می‌داد و صدای هواداران متعصب را درآورده بود تا مقابل ساختمان باشگاه و وزارت ورزش تجمع کنند.
اما به جز آنها که در ریز اخبار پشت پرده قرار دارند، هوادار عام نمی‌دانست زیر پوست تیم چه ماجرا‌هایی جریان دارد و همه این اتفاقات برای این است که مبادا منافع بعضی‌ها به خطر بیفتد. دو خط آخر خبر استعفا واضح و گویا بود، برای آنها که باید به جای رئیس‌هیئت‌مدیره استعفا می‌دادند، اما مثل مدیر تیم رقیب-که سرمربی‌اش بعد سه قهرمانی رفته- سفت و محکم پشت میز و صندلی جلوس کردند به این امید که در بلبشوی فوتبال ایران که هر روز یک موج خبری تازه از راه می‌رسد و همه را با خود می‌برد، این داستان هم به دست فراموشی سپرده شود.
در مجموع استقلال صاحب سرمربی شد و صدای هوادار فعلا خوابید، اما این آتش زیر خاکستر هنوز هم ممکن است شلعه‌ور شود دامن همه را بگیرد؛ اگر با همان سبک و سیاق گذشته جلو بروند و همچنان با خودمحوری و تصمیمات شخصی اشتباه، باشگاهی را اداره کنند که میلیون‌ها نفر با یک برد آن تمام غصه‌های زمانه را فراموش می‌کنند و با یک باخت، زندگی و مصائب آن روی سرشان آوار می‌شود. البته این‌بار باید دید باز هم کسی هست که ذره‌ای شهامت به خرج دهد و مرد و مردانه از روی صندلی وسوسه کننده مدیریت بلند شود و اعتراضش را اینگونه محترمانه و ماخوذ به حیا بروز دهد.
ای‌کاش فوتبال ایران پر بود از مدیرانی که سعادتمندانه کار می‌کردند و جلال و جبروت میز و صندلی آنقدر وسوسه‌شان نمی‌کند که برای بازنشستگی، دو شغله بودن و هر منع قانونی نبال تبصره و بند و دور زدن قانون باشند.
مخاطبان این اعتراض حتما خوب می‌دانند که رئیس‌شان به چه چیز‌هایی اعتراض داشته و منتقد چه چیز‌هایی است، اما هرگز به روی خودشان نیاوردند که انگار آب از آب تکان خورده و در شلوغی انتخاب سرمربی خارجی پنهان شدند.
