نفس‌های آخر "کایر" در مازندران

از دیرباز سنت‌ها و رسوم گوناگونی در مازندران وجود داشته، اما با توسعه و پیشرفت تکنولوژی و گذر زمان، برخی از این رسوم رو به فراموشی گذاشته است و فقط در برخی از روستا‌ها مشاهده می‌شود. یکی از این سنت‌های زیبا و پسندیده بین کشاورزان شمالی "کایر" است. کایر واژه‌ای طبری به معنای یاری کننده است، کسی که به کایر فردی می‌رود در واقع وقت و نیروی خود را صرف کمک می‌کند. در سنت کایری هیچ دستمزدی دریافت نمیشود و نیروی کار به صورت مساوی بین افراد تقسیم میشود و نوع خاصی از کار تعاونی محسوب می‌شود. محمدعلی نادیان با ۸۳ سال سن در روستای اجارستاق ساری زندگی میکند. او از ۱۴ سالگی به کشاورزی برنج مشغول بوده و او از روزگاری نچندان دور در روستا میگوید که کشاورزان با یکدیگر همکاری داشتند و با کمک یکدیگر تمام زمین‌های کشاورزی را زیر کشت میبردند، اما امروزه عده‌ی کمی به تقاضای او جواب مثبت میدهند و به صورت کایر کار میکنند که همین موضوع باعث صرف هزینه‌ی زیاد و به صرفه نبودن کشاورزی در مازندران شده است. در دوران گذشته کایر موجب دوستی و همبستگی بین اهالی روستا می‌شد که در این آیین یک نفر صبح زود به عنوان سرکارگر به خانه‌های روستاییان می‌رفت و هر یک از اهالی را برای رسم کایر دعوت می‌کرد. متاسفانه این صمیمت دیگر میان کشاورزان وجود ندارد و روستاییان برای کار‌های زراعی به پرداخت هزینه زیاد به کاشت، داشت و برداشت مزارع می‌پردازند و همچنین از ماشین آلات برای این امور استفاده می‌کنند.