مورد عجیب شورای ارزشیابی تئاتر/جوانان بازهم قربانی سوء مدیریت در تئاتر می‌شوند
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، به تازگی شورای نظارت و ارزشیابی تئاتر طرحی را مبنی بر ارزیابی هنرمندان تازه نفس تئاتر انجام داده است. طرحی که از برخی جهات دارای نقاط مثبت است، اما مسئولینی که این طرح را انجام می‌دهند سرانجام مثبت آن را با هاله‌ای از ابهام روبرو می‌کنند.
برای نهادی که هنوز و بعد از سال‌ها مشخص نیست افرادش چه کسانی هستند این نوع نگاه حرفه‌ای کمی بعید به نظر می‌رسد. هم اکنون اگر متنی از سوی نویسنده و یا کارگردان به مرکز هنر‌های نمایشی برده شود به هیچ وجه کارگردان نمی‌داند که متنش توسط چه کسانی خوانده، رد یا قبول شده است.
حال این نهاد می‌خواهد با همین روش‌های محو و سردرگم کننده کیفیت و معیار هنرمندان جوان را بسنجد. هنرمندانی که از همان ابتدا به امر اصلاً جایی برای اجرای آثارشان ندارند. امروزه کارگردانان کار کرده و البته بدون رابطه و لابی قید سالن دولتی را زده و پول سالن غیر دولتی را ندارند و همه طرح هایشان را در گنجه گذاشته اند.
برخی جوانان هم در سالن‌های بسیار کوچک مثل اداره تئاتر، پرستویی، گندم و ... به اجرای تئاتر می‌پردازند. سالن‌هایی که نه مخاطب دارد، نه دیده می‌شود و نه هیچگاه در محافل هنری جدی گرفته نشده اند. پس این طرح برای چه افرادی است؟ آن‌هایی که سالن‌های اصلی را در دست دارند؟ در میان آن‌ها چند تن جوان دیده می‌شود؟.
اولین باگ بزرگ در بند اول این اتفاق آن است که آیا دانشجویانی که فارغ التحصیل نشده اند اجازه کار ندارند؟ وقتی جشنواره تئاتر دانشجویی خودش بخشی برای غیر تئاتری‌ها دارد یعنی به دنبال جذب استعداد‌های تئاتری در سایر رشته‌ها است، اما چه اتفاقی افتاده که مرکز خلاف این عقیده را دارد؟.
اتفاق بعدی در قبال بند دوم است. نامه از سوی خانه تئاتر، انجمن صنفی و غیره. این بند نور علی نور است. به واقع چند تن از اهالی تئاتر تا به حال پایشان به خانه تئاتر باز شده است؟. خود این نهاد منعفل طی این سال‌ها به جز اسم گذاشتن روی این پلاتو و یا ان سالن و یا نشست‌های بی فایده چه کرده که حال می‌شود نهادی برای تایید صلاحیت افراد؟ خانه‌ای که وقتی از آن اسم استعداد‌های تئاتر را برای نهادی بین المللی میخواهند نام رئیس و نوچه را می‌دهد چگونه می‌تواند در این بخش عادلانه عمل کند؟.
بخش سوم داغ روی دل است. کارگردان جوان باید نامه از سه استاد بیاورد. این عزیزان که انگار کمی سرشان شلوغ است چطور یک تازه کار را تایید صلاحیت می‌کنند؟ چگونه وقتی اولین کارش را روی صحنه نبرده می‌فهمند که او مستعد است؟ مگر نه اینکه تئاتر روی صحنه معنا می‌یابد؟.
اما در کل این طرح اتفاق چندان منفی و بدی نیست، اما مشکل اصلی برنامه ریزان، قانون گذاران و البته اجرا کنندگان آن است. افرادی که از پس مدیریت چهار سالن دولتی و ایجاد عدالت و جلوگیری از رانت بر نیامده اند چگونه میخواهند ما را تایید صلاحیت کنند؟. آیا در ابتدا نباید صلاحیت خودشان تایید شود؟. وضعیت کنونی تئاتر حاصل فعالیت سالیان سال این عزیزان است.
در آخر اینکه اگر طرح سه تبصره‌ای شورای نظارت و ارزشیابی از ابتدا وجود داشت ما این افراد را در تئاتر نمی‌دیدیم. علی رفیعی ارشد جامعه شناسی؛ پارسا پیروزفر کارشناسی نقاشی؛ حمید سمندریان مهندسی شوفاژ سانترال؛ حمیدرضا آذرنگ روانشناسی بالینی؛ فرهاد آئیش عکاسی و فیلمسازی؛ چیستا یثربی فوق لیسانس روانشناسی؛ حسن باستانی مهندسی اکتشاف معدن؛ رضا ارحام صدر دیپلم بازرگانی
