حمل و نقل عمومی باید اولویت ما باشد
به گزارش خبرنگار گروه جامعه ، شهربانو امانی در صد و بیست و ششمین جلسه شورای شهر ضمن تبریک روز زن و گرامیداشت روز مادر گفت: آرزو دارم همانقدر که این روز نمادین، نزد دل‌های ما به حساب مادران گذاشته می‌شود، نزد افکارمان، به حساب زنان گذاشته شود. مادران نقطه پرگار خانواده‌اند و زنان نقطه پرگار جامعه. تردیدی نیست که در پس هر جامعه‌ی موفقی و هر ملت توسعه یافته‌ای، بستر پرقدرت و پرحضور زنانه‌ای حاکم است. زن بنیان توسعه در جمعیت‌هاست. شهر نیز به عنوان واحدی از اجتماع، تابع همین قانون است. تصور شهری توسعه یافته، بدون حضور فعال زنان، غیر ممکن است. توسعه هم بیابد، پایدار نمی‌ماند.
وی ادامه داد: زن و زمین از یک جنس اند. هردو آمیخته به صلح و تعادل اند. صلح و تعادل به معنای وسیع آن. رشد و توسعه، بدون صلح، بدون زن، بدون زمین، برخلاف طبیعت است و پایدار نمی‌ماند. خوشبختانه در مدیریت شهری تهران، در سطوح کارشناسی و مدیریت میانی، از حضور زنان بهره مندیم. ولی دو بخش مهم دیگر بشدت از حضور زنان تهی است. شورایاری‌ها و مدیریت راهبردی که از نظر من اهمیت شورایاری‌ها بسیار بیشتر است. همه بانوان شهر تهران را دعوت می‌کنم به جدی گرفتن این موضوع مهم. شورایاری ها، مهم‌ترین و وسیع‌ترین لایه اثرگذار در مدیریت شهری است. هر چه حضور زنان در آن بیشتر باشد، افکار راهبردی و اعمال اجرایی، در مسیر درستتری قرار خواهند گرفت.
امانی با تاکید بر اینکه دختران و بانوان جوان تهرانی، شورایاری‌ها را جدی بگیرید، گفت: همه شما را به ایجاد کمپین‌های رقابتی دعوت می‌کنم. مدیریت محلات را به دست بگیرید. منتظر اعطای فرصت نمانید. بهترین فرصت اکنون پیش روی شماست. جامعه نیز پذیرفته است اثر حضور زن را و از حضور شما استقبال خواهد کرد. از اکنون پیروزید. تردیدی ندارم؛ و این پیروزی، نوید بخش دو پیروزی دیگرخواهد بود. پیروزی در مطالبات زنان و پیروزی در توسعه پایدار. پیروزی‌های همراه با صلح و البته ماندگار.
وی همچنین روز وکیل مدافع را نیز تبریک گفته و بیان کرد: وکلای مدافع عزیز، تبریک من را بپذیرید. شما مدافعان حق و عدالت هستید. در جامعه امروز ایران که فساد دامنش را گرفته، به یاری قاضیان شریف این مرزو بوم، احیای عدالت کنید. شرافت شما، وثیقه قَسَمِ‌تان است.
امانی ادامه داد: عدالت در مسلخ است. هرچه در چنته دارید رو کنید. منتظر پرونده و قرارداد نمانید. پرونده عدالت روی میزشماست و نگاه ملت به اقدام شما. اکنون دیگر وقت دفاع از خود عدالت است نه پرونده‌هایش. افراد عَرَضَند. شاکیان عَرَضَند. متهمین عرضند. سبب شمایید که عدالت اجرا شود. کاری را که شما می‌توانید بکنید، هیچ سیاستمداری نمی‌تواند بکند. از سیاسیون چه انتظاری است؟ از مدیران چه انتظاری است؟ مانده‌اند در اجرای عدالت. مانده‌اند در مهار فساد. مانده‌اند در مهار ظلم. ظلم و فساد مانع توسعه‌اند. هیچ جامعه‌ای توسعه نمی‌یابد مگر مدافعان جدی بر عدالت داشته باشد. انشالله این روز بر شما که سبب عدالت هستید مبارک باشد.
امانی روز مهندس را نیز تبریک گفته و عنوان کرد: مهندسان گرامی و عزیز که عمدتاً مدیران ما نیز شمایید. مشاورین و کارشناسان ما نیز شمایید. روزتان با تاخیر مبارک. خداوند حفظتان کند. با شما حرف مهمی دارم. گلایه دارم. درد دل مادرانه دارم. روز مادر هم هست، گلایه‌ام را به حساب یک شکایت مادرانه بگذارید. بودجه آورده اید. تصحیح و تاییدش باید بکنیم. چه چیز را؟ رقم‌ها را؟ درصدها؟ یا رویکردشما را؟ کدام را باید تصحیح و تایید کنیم؟ عزیزان من، ۱۳۵۷ میلیارد تومان را می‌توان تصحیح کرد؟ از کل بودجه حمل و نقل تهران، ۲۵ درصدش را اختصاص داده اید به خودرومحوری! در بیش از صد ردیف!
وی ادامه داد: مردم تهران کم گفتند مشکل ما ترافیک و آلودگی هواست؟! کارشناسان کم گفتند مشکل ما خودرومحوری است؟! ما کم گفتیم؟ خود شما کم تایید کردید که بله مشکل ما خودرومحوری است؟! مردم از ما علامت عمودی ترافیک خواسته اند؟ مردم از ما جدول و سنگدال خواسته اند؟ مردم از ما نرده و گاردریل خواسته اند؟ مردم از ما تعریض خیابان خواسته اند؟ مردم از ما پل عابر پیاده خواسته اند؟ مردم از ما اتوبان خواستند؟ روگذر و زیرگذر و تقاطع غیرهمسطح خواستند؟
امانی خواسته مردم تهران را توسعه حمل و نقل عمومی دانسته و گفت: مردم با صدای رسا گفتند مترو را توسعه دهید! اتوبوس‌ها را افزایش دهید! دود را کم کنید! صدا را کم کنید! ماشین‌ها را کم کنید! و ما باید هنوز برای عبور و مرور ماشین‌ها هزینه کنیم؟! آن هم ۱۳۵۷ میلیارد تومان؟ بودجه کل سازمان محیط زیست اینقدر نیست! از بودجه فرهنگ کشور بیشتر است. از بودجه وزارت کشور هم بیشتر است!
وی تاکید کرد: پس اولویت‌ها را درنظر بگیریم. حمل و نقل عمومی اولویت اول است و پس از آن، معابر و پیاده روها. اتوبوس و مترو نباشد، منِ شهروند، با خودرو از خانه‌ام بیرون خواهم آمد نه با پای پیاده. پس چه نیازی به پیاده‌رو دارم؟! باید تمرکز و اولویت مان را بر گسترش حمل و نقل عمومی بگذاریم، مراکز سکونت و فعالیت را به حمل و نقل عمومی نزدیک کنیم و به موازات، خیابان‌ها و معابرمان را با اجرای بی‌نقص کامل کنیم. نقشه راه همین است و انشالله که این فریاد مادرانه گوش شنوایی داشته باشد.
