ایده‌های پرورش یافته برای نشان دادن چهره واقعی داعش/ «نامیرا» از پشت میز هیچ مدیری هدایت نشده
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، این روز‌ها پارک دانشجو میزبان مخاطبان نمایش بی‌کلام «نامیرا» است که به کارگردانی امیرحسین شفیعی به اجرا در آمده است.
این نمایش با استفاده از تکنیک‌های خاصی که به نوعی معرف نوع نگاه شفیعی به پدیده داعش و نقش شهدای مدافع حرم است، توانسته هر شب جمع زیادی از رهگذران و دوستداران هنر‌های نمایشی را برای مدت ۵۰دقیقه به سمت حوض پارک دانشجو بکشاند.
اگر بخواهیم نگاهی به کارنامه فعالیت‌های گروه اجرایی نمایش «نامیرا» داشته باشیم بد نیست که بگوییم، عوامل اجرایی این اثر گروه کارگاه تئاتر ایران هستند که طی سال‌های متمادی خلاقیت، وقت و انرژی خود را روی تولید آثار میدانی گذاشته‌اند. اگرچه این گروه نمایشی هیچ ادعایی درخصوص بزرگترین، کوچکترین یا به‌روزترین گروه تئاتر میدانی بودن، ندارد، اما تمامی آثارش از مشخصه‌ای مبنی بر مطرح کردن دغدغه جوامع مختلف برخوردار است.
این گروه به لحاظ محتوایی روی موضوعاتی کار کرده که همواره مورد توجه بوده برای مثال در نمایش «دریادلان» به موضوع شهدای غواص و در این بار در «نامیرا» به شهدای مدافع حرم پرداخته است.
شفیعی نیز به عنوان کارگردان این اثر همواره سعی در ارائه آثاری که روشنگری در جامعه داشته باشد، دارد و این بار تمام خلاقیت و انرژی خود و گروهش را با سه ماه تلاش، به کار گرفته تا ادای دین صادقانه و درستی به شهدا داشته باشد.
وی نمایش «نامیرا» را به دور از نگاه کلیشه‌ای و شعارزدگی تولید کرده چراکه هیچ اعتقادی به شعار ندارد و اگر بخواهیم نگاهی به دور از اغراق و البته غرض‌ورزی داشته باشیم باید به این نکته اشاره کنیم که نمونه چنین نمایشی را از سوی کمتر کارگردانی به تماشا نشسته‌ایم. وی برای مخاطبی که جوان است کار می‌کند و به واسطه تولید آثار هنری سعی دارد مفاهیم و اعتقادات خود را با دیگران به اشتراک گذارد.
همچنین تولید آثار پرمخاطب این کارگردان جوان نشان می‌دهد که هنرمند می‌تواند به واسطه هنر، آثاری را تولید کند که حتی ظرفیت اجرا در محیط باز را نیز داشته باشد و همچون «نامیرا» تماشاگران را برای۵۰ دقیقه در پارک دانشجو سرپا نگه دارد.
این نمایش که تاکنون در هوای بسیار سرد این شب‌های پایتخت اجرا شده توانسته به قدری توجه مخاطب را با حرکات فرم، طراحی‌ها، گریم خاص بازیگران و موسیقی به نمایش جلب کند که افراد حتی زیر باران و هوای سرد هم محوطه اجرایی را ترک نکنند. آنچه در بخشی از این نمایش شاهد هستیم تلاش و تمرکز گروه تکفیری است که با قرار دادن مهره شاه روی نقشه‌ای که حالا به صحنه نمایش تبدیل شده علاقه داعش به نفوذ در ایران را نشان می‌دهد.
به آتش کشیدن قفسی که برای زندانی کردن و به اصطلاح فلج کردن مدافع حرم طراحی شده تنها نشانگر بخشی از نگاه ظالمانه و به دور از انسانیت گروهک تکفیری است.
این اثر از سویی با نشان دادن ملکه خون و از سویی دیگر حضور مدافعان برای پاسداری از حریم، سعی دارد به مخاطبانش که عمدتا جوانان هستند اهمیت جانفشانی‌ها و ایثارگری‌ها را در مرز‌های کشور برای حفظ امنیت داخلی نشان دهد.
البته کارنامه میزان موفقیت این اجرا زمانی مشخص می‌شود که اجرا به پایان می‌رسد و تماشاگران که حول حوض ایستاده‌اند سعی دارند گروه اجرایی را با تشویق‌های مکرر تایید کنند. این پیروزی به گفته بسیاری از مخاطبان و البته گروه اجرایی از باور‌های افراد نشات گرفته چراکه امروز آنقدر تامین مایحتاج روزانه گروه نمایشی، هزینه دکور و لباس بازیگران بالا رفته که موفقیت یک تئاتر با صد نفر عوامل، صرفا با باور قلبی اعضای گروه محقق محقق می‌شود.
جدای از تمام نکاتی که در این اجرا شاهد هستیم «نامیرا» توانسته مرز‌ها و معیار‌های ذهنی مخاطبان را نیز جابجا کند. در اکثر آثار ارزشی شاهد نگاه کلیشه‌ای و تکراری تولیدکننده‌هایی هستیم که چیزی جز تکرار مکررات برای مخاطب نداشته‌اند، در حالی که نوع صحنه‌پردازی، نورپردازی و استفاده از حرکات فرم در جدیدترین اثر شفیعی با نوآوری و خلاقیت گروهی جوان همراه است و شاید همین امر یکی از مهم‌ترین علت‌ها در جذابیت این اثر از نگاه تماشاگر باشد.
در این اجرا ایده‌های پرورش یافته با نشان دادن چهره وحشتناک داعش تلفیق شده تا با اجرا در پارک دانشجو که به لحاظ ناهنجاری اجتماعی و بزهکاری درسطح بالایی قرار دارد، حداقل ماهیت پارک برای مدتی کوتاه هم که شده تغییر کند.
آنچه باعث تعجب در ساعت اجرای «نامیرا» می‌شود تمرکز مخاطب آن است. این تماشاگر همان مخاطبی است که در زمان اجرای بسیاری از آثار یا اکران خیلی از فیلم‌ها مدام با گوشی خود بازی می‌کند، مخاطبی که بیش از هر زمانی سرگرم فضای مجازی و گوشی‌های همراه است، تا پایان ساعت اجرای «نامیرا» با این اثر همراه می‌شود.
البته اجرای نمایش «نامیرا» برای امیرحسین شفیعی صرفا تایید و تشویق نداشته چراکه به وی اتهام‌هایی نیز وارد شده و این کارگردان نسبت به تمامی این سوءظن‌ها انتقاد دارد و می‌گوید: «خوب نیست که هر بار نمایشی حول موضوع دین، انقلاب اسلامی یا ارزش‌ها تولید می‌شود به تولیدکننده انگ سفارشی کار کردن بزنیم و بگوییم حتما پای میلیون‌ها تومان پول در میان است. «نامیرا» نمایشی است که از پشت میز هیچ مدیری هدایت نشده و بودجه کلانی به آن اختصاص نیافته بنابراین اگر گروهی دغدغه دارد تا از زمان، خلاقیت و امکانات خود استفاده کند و اثری ارزشمند اجرا کند نباید فکر کنیم که کار سفارشی انجام داده است. من به خود افتخار می‌کنم که تاکنون هیچ کار سفارشی انجام نداده‌ام. هیچ سفارشی هم در میان نیست بلکه این دغدغه گروه است که به سراغ موضوعات ارزشمند برود. در کار‌های سفارشی آثار شعاری خلق می‌شوند و می‌توان امکانات وسیعی را از نهاد‌هایی که در حوزه فرهنگی یا نظامی ثروتمند هستند، جذب کرد در حالی که اگر امروز نهاد‌ها از نمایش «نامیرا» حمایتی نکرده‌اند صرفا به این دلیل است که این اثر شعاری نیست و البته من هم درخواستی برای کمک نداشته‌ام.»
