داستان زندگی یک پرنده؛ آسمان خانه من است
به گزارش گروه فضای مجازی ، لباس خفاشی را به تن می‌کند، سوار هواپیما می‌شود و چند دقیقه بعد مانند یک عقاب در دل آسمان با سرعتی معادل ۲۰۰ کیلومتر در ساعت فرمانروایی می‌کند. «نیما اباذری» اولین خلبان ایرانی است که موفق شده «وینگ سوییت» را در آسمان ایران تجربه کند. او تا امروز ۳۸۵۸ پرش سقوط آزاد را در کارنامه ورزشی‌اش به ثبت رسانده است.
او ۳۵ سال دارد، ساکن ایران است و مدتی است که در آسمان کشور‌های مختلف می‌پرد، ماجرای او به ورزش پرهیجان «سقوط آزاد» بر می‌گردد. به سال‌ها پیش؛ زمانی که برای اولین بار با ورزش سقوط آزاد در اینترنت آشنا شد. او می گوید: «من همیشه در رویاهایم پرواز در آسمان را می‌دیدم و نقاشی‌هایم در آن دوران پر بود از مردی که از هواپیما می‌پرد، تا جایی که به یاد دارم من همیشه دوست داشتم شبیه یک پرنده در دل ابر‌ها پرواز کنم تا اینکه فیلمی از خلبانی دیدم که از هواپیما می‌پرید و با استفاده از یک لباس خفاشی در دل آسمان پرواز می‌کرد و زمانی که به سطح زمین نزدیک می‌شد چترش را باز می‌کرد، باورکردنی نبود، شگفت‌انگیز بود، بعد از دیدن این فیلم شروع کردم به جست‌وجو و متوجه شدم نام این ورزش «وینگ سوییت» است. سال ۸۹ بود که تصمیم گرفتم، به‌صورت جدی وارد این رشته ورزشی شوم.»
خلبان جوان ادامه می‌دهد: «ورزش سقوط آزاد جزو خطرناک‌ترین و البته جذاب‌ترین ورزش‌های هوایی در جهان است. در ایران فقط چند خلبان نظامی هستند که می‌توانند با امکاناتی که دارند سقوط آزاد را تجربه کنند و می‌توان گفت این ورزش بیشتر به نیرو‌های انتظامی اختصاص دارد به همین خاطر است که این رشته در ایران مربی رسمی ندارد و هیچ باشگاهی هم در کشور وجود ندارد که ورزشکاران علاقمند به سقوط آزاد بخواهند برای آموزش دیدن به آنجا مراجعه کنند».
وی ادامه می‌دهد: «بعد از سال‌ها تجربه کاری در این رشته، باز هم باید برای تمرین سفر کنم، من در دوبی در کنار «رضا مرادی» یکی از بهترین ورزشکاران رشته سقوط آزاد تمرین‌هایم را دنبال می‌کنم.»
او بعد از مشاهده آن فیلم مدت‌ها به دنبال یک باشگاه خوب می‌گشت تا بتواند این رشته را زیرنظر استادان مجرب یاد بگیرد و سر انجام کشور تایلند را به عنوان مقصد انتخاب کرد. در این کشور یک باشگاه بزرگ وجود داشت که زیرنظر ورزش‌های هوایی کشور آمریکا فعالیت می‌کرد و بسیار معتبر بود. من با مقدار پولی که پس‌انداز کرده بودم در این باشگاه ثبت‌نام کرد و شروع کردم به تمرین.
چند قدم تا پرنده شدن
دوره‌های مختلفی را دراین باشگاه گذراند و توانست مدرک «ای‌اف‌اف» خود را دریافت کند: «تازه طعم خلبان بودن در رشته‌های سقوط آزاد زیر دندانم مزه کرده بود که تصمیم گرفتم مدارک دیگری در این زمینه دریافت کنم، به همین خاطر به کشور‌هایی مانند امارات متحده، ترکیه و روسیه سفر کردم و توانستم چندین مدرک معتبر در این زمینه دریافت کنم.»
نیما اباذری خاطره‌ای از دورانی تعریف می‌کند که اولین پرش تند (دونفره) خود را در دوران آموزشی تجربه کرد: «هر دوره آموزشی، همه خلبان‌ها هنگام پریدن استرس دارند، اما من استرس نداشتم و این موضوع برای مربی من بسیار جالب بود. زمانی که در هواپیما باز شد من با هیجان خاصی پریدم، سرعت‌مان خیلی زیاد بود و من دنیایی را دیدم که تا آن روز ندیده بودم و از همان روز تا امروز در همان دنیا زندگی می‌کنم و نمی‌توانم از آن دل بکنم.»
این خلبان جوان یادی می‌کند از دورانی که در کشور روسیه با جدیت برای دریافت مدرک خود تلاش می‌کرد: «برای دریافت مدرک در سطح «بی» به روسیه رفته بودم روزی که قرار بود برای اولین بار پرش از پشت را تجربه کنم هوا ابری بود، سقوط از میان ابر‌ها یکی از رویایی‌ترین لحظاتی بود که این رشته جالب و هیجان‌انگیز به من هدیه داد.»
می‌گوید که چتربازی حرفه‌ای تازه از زمانی شروع می‌شود که یک خلبان مدرک خود را در سطح «سی» دریافت کند: «من مدرک سی خود را از روسیه گرفتم. زمانی که تعداد پرش‌های یک خلبان زیر ۲۰۰ پرش باشد اجازه دوربین نصب کردن ندارد. وقتی می‌توانستم ۲۰۰ پرش را ثبت کنم توانستم از پرش‌هایم فیلم بگیرم و پس از آن بود که با رشته شگفت‌انگیز وینگ سوییت آشنا شدم. بگذارید بدون رودربایستی بگویم هیچ کدام از ورزش‌های اکستریم زمینی و هوایی هیجان‌انگیزتر از رشته وینگ سوییت نیست.»
آسمان، خانه من است
انسان از روزگار‌های دور، آرزوی پرواز را در سر داشته و دست پیدا کردن به این آرزو باعث اختراع هواپیما و چتر شده است و این روز‌ها هم آرزوی پرواز کردن آنقدر برای انسان بی‌بال پررنگ است که دست به اختراع هرچیزی می‌زند تا بتواند هرچه بیشتر شبیه به پرنده‌ها در آسمان پرواز کند و وینگ سوییت یکی از اختراع‌های انسان در راستای تحقق بخشیدن به این آرزوست: «انسان تاکنون انواع مختلف پرواز در آسمان را تجربه کرده است پرواز با کایت، پاراگلایدر، چتر، هواپیما، هلی‌کوپتر و ... اما باید گفت: در این میان، ریسک پرواز با لباس وینگ سوییت یا همان لباس خفاشی از همه بیشتر است. انسان زمانی که این لباس را می‌پوشد و در آسمان می‌پرد شباهت بیشتری با پرنده‌ها دارد. به نظر من در حال حاضر تنها زمانی انسان می‌تواند پرواز واقعی را تجربه کند که با لباس وینگ سوییت در آسمان بپرد و بین ابر‌ها و نور خورشید سرعتی بیش از ۲۰۰ کیلومتر در ساعت را تجربه کند.»
این خلبان جوان ایرانی می گوید: «بعد از گذراندن دوره‌های سخت در کشور‌های دیگر بالاخره موفق شدم زمستان ۹۲ در آسمان شهر کرج، وینگ سوییت کنم و به این ترتیب عنوان اولین ایرانی که در آسمان کشور وینگ سوییت کرد را کسب کردم.»
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
