"محمد(ص)" مجیدی؛ نوآورانه در تصویرسازی/یکنواخت در داستان‌گویی

12:04 - 24 بهمن 1393
کد خبر: ۳۲۵۱۷
دسته بندی: صفحه نخست ، عمومی
خبرگزاری میزان: تازه ترین ساخته سینمایی مجید مجیدی یعنی "محمد(ص)" بلحاظ تصویرسازی اثر ارزشمندی به شمار می رود. فیلمی که بدون شک بواسطه تصویرسازی بخشهایی از تاریخ اسلام مانا خواهد شد اما حیف که بار دراماتیک لازم برای اثرگذاری تمام و کمال این تصاویر وجود ندارد.

: تازه ترین ساخته سینمایی مجید مجیدی یعنی "محمد(ص)" بلحاظ تصویرسازی اثر ارزشمندی به شمار می رود. فیلمی که بدون شک بواسطه تصویرسازی بخشهایی از تاریخ اسلام مانا خواهد شد اما حیف که بار دراماتیک لازم برای اثرگذاری تمام و کمال این تصاویر وجود ندارد.

به گزارش خبرگزای میزان "محمد(ص)" بنا بود در جشنواره سی و سوم فجر به نمایش درآید اما به دلایل مختلف که یکی از آنها تلاش برای معرفی فیلم به جشنواره های خارجی است این مهم انجام نگرفت و بجایش فیلم در اکرانهای خصوصی برای اهالی رسانه و هنرمندان به نمایش درآمد.

مجیدی برای بیان داستان کودکی "محمد(ص)" فیلمش را با نماهای مربوط به حصر شعب ابیطالب آغاز کرده و در حصر و به هنگام نزول سوره فیل بر پیامبر است که فلاش بکی می خورد به گذشته و اتفاقات مدتی پیش از تولد پیامبر را می بینیم یعنی درست زمانی که ابرهه قصد دارد با سپاه فیل سوارش به مکه حمله کند.

از اینجا به بعد فرازهای مختلف زندگی پیامبر از تولد ایشان و تلاش مادر برای پیدا کردن دایه ای محرم را می بینیم و سپس فرستاده شدن محمد نزد دایه اش برای دوری از کید بدخواهان و سپس سفر به یثرب را می بینیم تا زمان 14 سالگی ایشان که اینجا دوباره به زمان شعب ابیطالب بازمیگردیم.

تصاویر بدیعی که با کمک تکنسینهای اروپایی و آمریکایی تولید شده

مجید مجیدی به کمک گروه تولیدش که جمعی از چهره های مطرح سینمای جهان بوده اند از فیلمبردار ایتالیایی "ویتوریو استراورو" و طراح دکور فرانسوی "میلژن کرکا کلژاکویچ" گرفته تا طراح جلوه های ویژه آمریکایی"اسکات ای.اندرسون" و طراح چهره ایتالیایی"جیانتو دِروسی" و بالاخره موزیسین فرانسوی کار "ای.آر رحمان" سعی کرده بلحاظ دو عنصر صدا و تصویر برای فیلمش بهترینها را خلق کند.

تصاویر بدیع و چشم نوازی که از خانه کعبه می بینیم و البته لوکیشنهای به شدت همذات پندارانه ای که از مکه و مدینه و صحرای حجاز مشاهده می کنیم در کنار تصویرسازیهای رایانه ای مربوط به حمله سپاه ابرهه و فرود سنگها بر سر این سپاه از سوی پرستوها و البته آسمان رویایی حجاز همه و همه در این جهت پیش می رود که مخاطب را به دل تاریخ ببرد و نگذارد ذره ای هم احساس تصنعی بودن نماها به او دست دهد.

بدمنهای خاکستری

در این مسیر بازیهای بازیگران نیز به شدت به کمک تصویر آمده. از علیرضا شجاع نوری که به رئالیستی ترین وجهی نقش عبدالمطلب را ایفا می کند تا مهدی پاکدل که در دو نقش هم جوانی و هم پیری ابوطالب را اثرگذار ایفا میکند و البته بازیهای خوب بازیگران زن و از جمله ساره بیات در نقش حلیمه و مینا ساداتی در نقش آمنه!

نقشهای منفی کار هم با رگه هایی از خاکستری دیده میشود. داریوش فرهنگ در نقش ابوسفیان و محمد عسکری در نقش ابولهب آدمهایی هستند که بواسطه تصمیم گیریهای غلط خود در شرایط حساس است که رویه ای منفی از خویش بجای میگذارند نه براساس وابستگی به شر مطلق.

این بازیها نیز به اندازه خود برای مخاطب واقعگرایانه هستند.

ای کاش داستانهای فرعی بیشتری به فیلم تزریق می شد

اما حیف از داستان پردازی کار که بدجوری یکنواخت و قابل پیش بینی است.

درست است که در تصویرسازی اتفاقات تاریخی-مذهبی نمیتوان چنان که باید به ماجراهای اصلی شاخ و برگ داد اما در این گونه آثار این راهکار هم وجود دارد که با تمرکز بر زندگی کاراکترهای فرعی و احیانا اتفاقات عجیبی که برای آنها روی میدهد درام را از تکراری شدن نجات داد.

مثلا کافی بود بر زندگی همسر آمنه بیشتر از آنچه در فیلم می بینیم تمرکز صورت گیرد یا حتی بر زندگی ابولهب به عنوان قطب منفی داستان.

این داستان پردازیهای فرعی اگر صورت می گرفت مطمئنا "محمد(ص)" بلحاظ دراماتیک هم غنی تر از این می شد. یادمان نرود مخاطب مسلمانی که به تماشای فیلم می نشیند در کنار تصویرسازی آنچه بارها درباره تاریخ اسلام شنیده نیاز دارد به یافتن جذابیت در ماجراهایی که حتی یک بار هم برای وی روایت نشده و فیلم "محمد(ص)" بدین لحاظ کمبود دارد.

 


ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *