دل نگرانی‌های همسر یک شهید درباره آموزش مفاهیم ایثار و شهادت در مدارس
خبرگزاری میزان: شهداء در قلب تاریخ جاودان هستند ولی باید فرهنگ سازی شود تا دانش‌آموزان در مدارس بیشتر با ایثارگری و شهادت آشنا شوند. ایثار و از جان خود گذشتن به نوعی فداکاری برای وطن و اسلام فرهنگی است که ریشه در دل و جان ما دارد. متاسفانه این موضوع به درستی در مدارس به دانش آموزان آموزش داده نمی‌شود.
: شهداء در قلب تاریخ جاودان هستند ولی باید فرهنگ سازی شود تا دانش‌آموزان در مدارس بیشتر با ایثارگری و شهادت آشنا شوند. ایثار و از جان خود گذشتن به نوعی فداکاری برای وطن و اسلام فرهنگی است که ریشه در دل و جان ما دارد. متاسفانه این موضوع به درستی در مدارس به دانش آموزان آموزش داده نمی‌شود.
به گزارش خبرنگار اجتماعی میزان: در جست‌و‌جوی حجت الاسلام سید محمد علی شهیدی، رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران بودم که قرار بود برای تجدید میثاق به مرقد امام راحل (ره) بیاید، آهسته پیش می‌رفتم و چهره های همه آنهایی که از بنیاد آمده بودند را از نزدیک نگاه می کردم، ولی نتوانستم وی را بیابم. از آنجایی که از آغاز برنامه و ساعتی که برای دعوت از اصحاب رسانه اعلام شده بود حدود 10 دقیقه ای می گذشت با خودم فکر کردم شاید وی آمده و رفته است.
به سمت زنی که به یکی از ستون ها تکیه داده بود و زیارت عاشورا می‌خواند، رفتم تا سراغ حجت الاسلام شهیدی را از او بگیرم. او که خود را یکی از کارمندان بنیاد معرفی کرد در پاسخ گفت که وی نیامده است و در این برنامه حضور ندارد. همین چند جمله بهانه ای شد تا با هم به گفت و گو بنشینیم .
صدیقه عبدالهی، همسر شهید مصطفی مهری نیستانی، یکی از کارکنان فرهنگی و پژوهشی بنیاد شهید و امور ایثارگران است. همسرش در سال 57 دوره سربازی خود را می‌گذرانده و بعد از اتمام خدمت نظام وظیفه داوطلبانه عضو نیروهای افتخاری کمیته شد و در سال 65 در اهواز به شهادت رسید. می‌گوید: بهرتین خاطره همسرم از دوره حضور در جبهه که همیشه آن را تعریف می کرد، شنیدن آهنگ آزادی خرمشهر بود نوحه «ممد نبودی ببینی شهر آزاد گشته» که شاید وی را به یاد هم رزمانش می انداخت. همیشه آن را زمزمه می کرد، این علاقه موجب شد تا ما این یک بخش از شعر را روی قبرش حک کنیم.
وی که از شهادت همسرش 28 سال می گذرد ادامه می دهد: واقعا جای شهداء خیلی خالی است و بیشترین درک از نبود این افراد را خانواده های‌شان دارند. نمی توانیم این جمله که شهدا همیشه در زندگی ما هستند را با قاطعیت بگوییم چون به واقع جای آنها خالی ست و به هیچ عنوان پر کردنی نیست.
این همسر شهید، شاخص ترین و مهم ترین برنامه در حوزه فرهنگی و پژوهشی را دیدار با خانواده شهداء و جانبازان می داند و اینکه دیدار با مادران شهداء و ایثارگران لحظه آرامش بخشی برای همه ماست است.
وی توضیح می دهد که 100 درصد شهریه های تحصیل فرزندان شهدا و جانبازان در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی پرداخت می شود و امسال فرزندان جانبازان بالای 25 سال هیچ وجهی برای دانشگاه پرداخت نمی کنند.
چشمانش پر از اشک می‌شود و آرام زمزمه می کند: شهداء در قلب تاریخ جاودان هستند ولی باید فرهنگ سازی شود تا دانش‌آموزان در مدارس بیشتر با ایثارگری و شهادت آشنا شوند. فرهنگ سازی ایثار و از جان خود گذشتن به نوعی فداکاری برای وطن و اسلام فرهنگی است که ریشه در دل و جان ما دارد. متاسفانه این موضوع به درستی در مدارس به دانش آموزان به درستی آموزش داده نمی‌شود.این در حالی است که باید با گذشت و فداکاری سبک زندگی سالم را به فرزندان ایران آموزش دهیم.
در بیشتر مراکز آموزشی تنها این موضوع به دانش آموزان گوشزد می شود که شهدا شمع محفل بشریت هستند، اما اینکه چرا و به چه علت این افراد از جان خود گذشتند به خوبی توضیح داده نمی شود تا کودکان و نوجوانان درک دقیقی از آن داشته باشند.
این همسر شهید در خاتمه به تنها یادگار همسرش اشاره می کند و ادامه می دهد: دخترم می‌گوید، اگر همه دنیا را به من بدهند جای یک لحظه بودن پدر را برای من نمی‌گیرد. من دختری 3 ساله بودم که پدرم دست مهربانیش را از سر من برای وطنش کشید و حالا کمبود پدرم را هیچ کس نمی‌تواند جبران کند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی میزان: در جست‌و‌جوی حجت الاسلام سید محمد علی شهیدی، رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران بودم که قرار بود برای تجدید میثاق به مرقد امام راحل (ره) بیاید، آهسته پیش می‌رفتم و چهره های همه آنهایی که از بنیاد آمده بودند را از نزدیک نگاه می کردم، ولی نتوانستم وی را بیابم. از آنجایی که از آغاز برنامه و ساعتی که برای دعوت از اصحاب رسانه اعلام شده بود حدود 10 دقیقه ای می گذشت با خودم فکر کردم شاید وی آمده و رفته است.
به سمت زنی که به یکی از ستون ها تکیه داده بود و زیارت عاشورا می‌خواند، رفتم تا سراغ حجت الاسلام شهیدی را از او بگیرم. او که خود را یکی از کارمندان بنیاد معرفی کرد در پاسخ گفت که وی نیامده است و در این برنامه حضور ندارد. همین چند جمله بهانه ای شد تا با هم به گفت و گو بنشینیم .
صدیقه عبدالهی، همسر شهید مصطفی مهری نیستانی، یکی از کارکنان فرهنگی و پژوهشی بنیاد شهید و امور ایثارگران است. همسرش در سال 57 دوره سربازی خود را می‌گذرانده و بعد از اتمام خدمت نظام وظیفه داوطلبانه عضو نیروهای افتخاری کمیته شد و در سال 65 در اهواز به شهادت رسید. می‌گوید: بهرتین خاطره همسرم از دوره حضور در جبهه که همیشه آن را تعریف می کرد، شنیدن آهنگ آزادی خرمشهر بود نوحه «ممد نبودی ببینی شهر آزاد گشته» که شاید وی را به یاد هم رزمانش می انداخت. همیشه آن را زمزمه می کرد، این علاقه موجب شد تا ما این یک بخش از شعر را روی قبرش حک کنیم.
وی که از شهادت همسرش 28 سال می گذرد ادامه می دهد: واقعا جای شهداء خیلی خالی است و بیشترین درک از نبود این افراد را خانواده های‌شان دارند. نمی توانیم این جمله که شهدا همیشه در زندگی ما هستند را با قاطعیت بگوییم چون به واقع جای آنها خالی ست و به هیچ عنوان پر کردنی نیست.
این همسر شهید، شاخص ترین و مهم ترین برنامه در حوزه فرهنگی و پژوهشی را دیدار با خانواده شهداء و جانبازان می داند و اینکه دیدار با مادران شهداء و ایثارگران لحظه آرامش بخشی برای همه ماست است.
وی توضیح می دهد که 100 درصد شهریه های تحصیل فرزندان شهدا و جانبازان در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی پرداخت می شود و امسال فرزندان جانبازان بالای 25 سال هیچ وجهی برای دانشگاه پرداخت نمی کنند.
چشمانش پر از اشک می‌شود و آرام زمزمه می کند: شهداء در قلب تاریخ جاودان هستند ولی باید فرهنگ سازی شود تا دانش‌آموزان در مدارس بیشتر با ایثارگری و شهادت آشنا شوند. فرهنگ سازی ایثار و از جان خود گذشتن به نوعی فداکاری برای وطن و اسلام فرهنگی است که ریشه در دل و جان ما دارد. متاسفانه این موضوع به درستی در مدارس به دانش آموزان به درستی آموزش داده نمی‌شود.این در حالی است که باید با گذشت و فداکاری سبک زندگی سالم را به فرزندان ایران آموزش دهیم.
در بیشتر مراکز آموزشی تنها این موضوع به دانش آموزان گوشزد می شود که شهدا شمع محفل بشریت هستند، اما اینکه چرا و به چه علت این افراد از جان خود گذشتند به خوبی توضیح داده نمی شود تا کودکان و نوجوانان درک دقیقی از آن داشته باشند.
این همسر شهید در خاتمه به تنها یادگار همسرش اشاره می کند و ادامه می دهد: دخترم می‌گوید، اگر همه دنیا را به من بدهند جای یک لحظه بودن پدر را برای من نمی‌گیرد. من دختری 3 ساله بودم که پدرم دست مهربانیش را از سر من برای وطنش کشید و حالا کمبود پدرم را هیچ کس نمی‌تواند جبران کند.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
