زانو زدم تا دنیا بفهمد که سیاهان حق اعتراض دارند+عکس
بازیکن تیم فوتبال بانوان آمریکا گفت: من زانو زدم تا به همه دنیا بگویم مردم سیاهپوست آمریکا حق دارند معترض باشند و همه ما در کنار هم به این همه بی‌عدالتی معترض هستیم.
به نقل از مشرق، اعتراض به ناامنی، تبعیض نژادی و بی عدالتی در خاک آمریکا در ابعاد مختلف دامنه می‌گیرد و ورزش یکی از بهانه‌های دم دستی و مفید برای بیان اعتراض و انتشار بغض فروخورده خطاب به حاکمان آمریکا است.
رفتار خشونت بار و بعضا عجیب نیروهای پلیس آمریکا تمامی ندارد. چند روز پیش سه نیروی پلیس در ایالت فونیکس در اقدامی عجیب یک شهروند این ایالت را مجبور به خوردن ماری‌جوانا کردند. این سه مأمور یک راننده 19 ساله را به دلیل داشتن تخلف رانندگی متوقف می‌کنند و در خودروی وی مقداری ماری‌جوآنا پیدا می‌کنند و در اقدامی عجیب برای اینکه او را دستگیر کنند، وادارش می‌کنند که همه ماری‌جوآنا را بخورد.
وقتی مردم با چنین فضایی مواجه می‌شوند، توان کنترل خشم خود را به راحتی نخواهند داشت. اوضاع درباره مردم فقیر حومه شهرهای بزرگ و به خصوص سیاه پوستان در سطحی وخیم‌تر گزارش می‌شود. در تاریخ ۱۷ ژوئیه سال ۲۰۱۴، اریک گارنر در تامپکینسویل کنتاکی، محله‌ای از استیتن آیلند نیویورک به علت فشردن گردن (chokehold) و قفسهٔ سینه توسط یک افسر پلیس به قتل رسید.
مرگ اریک گارنر و دیگر سیاهپوستان توسط پلیس امریکا و تبرئه پلیس‌های قاتل باعث موجی از خشم، نفرت و تظاهرات عمومی در سراسر امریکا شده است. بسیاری از کارشناسان، پلیس محلی را در این فرایند مقصر نمی‌دانند و آنها را مجری سیاست‌های اف.بی.آی توصیف می‌کنند؛ سیاستهایی که در نهایت قصد تخریب چهره سیاهان و تقدیس سفیدپوستان را دارد. اف.بی.آی قسمتی از وزارت دادگستری آمریکاست که تحت نظر دادستان کل فعالیت می‌کند و مأمورانی برای اجرای قوانین فدرال در اختیار دارد. از همین رو متهم ردیف اول این جنایات می‌تواند حاکم اصلی و در راس هرم قدرت آمریکا باشد.
تامی اسمیت و جان کارلوس، قهرمانان دو سرعت آمریکا در المپیک ۱۹۶۸ در مکزیک به نژادپرستی در آمریکا اعتراض کردند. آنها که به ترتیب مدال های طلا و برنز را در رشته دو ۲۰۰ متر سرعت به خود اختصاص داده بودند، روی سکوی قهرمانی به نشانه اعتراض روی خود را از پرچم آمریکا برگرداندند و با سکوت، مشت گره کرده خود را بالای سر بردند. المپیک ۱۹۶۸ شش ماه پس از ترور مارتین لوترکینگ، رهبر جنبش حقوق مدنی آمریکا برگزار شد. تامی اسمیت و جان کارلوس چندین سال پس از پایان این بازی‌ها نیز از حقوق مدنی در آمریکا محروم بودند.
بسیاری این اعتراضات را پس لرزه‌های جنبش مدنی آمریکا می دانند. جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکا (۶۸–۱۹۵۵) شامل یک سری جنبش‌های اجتماعی در ایالات متحده است که هدف آنها پایان دادن به تفکیک و تبعیض نژادی علیه آمریکایی‌های سیاهپوست و برخورداری سیاهان از حق رای دادن در قانون اساسی بود.
تصویب قانون حقوق مدنی در سال ۱۹۶۴ که هرگونه تبعیض بر اساس "نژاد، رنگ، مذهب، یا اصالت ملی" در امور استخدامی و حضور در اماکن عمومی را ممنوع اعلام می‌کرد؛ این روزها عملا به یک لطیفه بی مزه و کسل کننده در ادارات و حتی سازمان‌های مردم نهاد این کشور تبدیل شده است.
چندی پیش نیز حرکت اعتراضی کپرنیک، این جنبش را احیا کرد. کالین کپرنیک در سال ۲۰۱۳ بازیکن کلیدی تیمش بود و توانست در به فینال رسیدن فورتی نایترز نقش اساسی بازی کند؛ هر چند در دو سال گذشته فراز و نشیب‌هایی داشته است. او در شبکه‌های اجتماعی برای مبارزه با "تبعیض نژادی" فعالیت می کند و می‌گوید این موضوع برایش بسیار مهم تر از فوتبال است.
در آن سوی میدان اوباما در سخنرانی هوشمندانه و شاید سیاستمدارانه‌ای گفته است: او از حق خود در قانون اساسی کشور استفاده کرد تا پیامش را برساند! وقتی سرود ملی در سالن پخش شد، او روی زمین نشست و ژست خاص و معروفی را گرفت که در آمریکای شمالی هنگام انتقال مفهوم اعتراض استفاده می‌شود. او یک آمریکایی است که از کشورش متنفر شده، از ظلمی که بر سیاهان می‌رود جانش به لب آمده و دیگر طاقت تماشای اخبار مربوط به کشتار و بازداشت سیاه پوستان را ندارد. در همین حال، چهار بازیکن از تیم میامی دولفینز نیز در اعتراض به تبعیض نژادی و رفتار خشونت آمیز پلیس، هنگام نواخته شدن سرود ملی این کشور به پا نخواسته و به نشانه اعتراض زانو بر زمین زدند.
هنگامی که «مسئله نژاد سیاه» با تعارضات اقتصادی نژاد سفید گره خورد، پدیده‌ای به نام «تعارضات نژادی» در جامعه آمریکا شکل گرفت که تا کنون نیز ادامه دارد. در این تعارضات اگرچه سیاهان موضوع اصلی بودند، اما هدف اصلی را تشکیل نمی‌دادند. به عبارت دیگر، به استثنای تعداد اندکی از روشنفکران و کشیشان نیوانگلندی که نظام برده داری را مغایر اخلاق اجتماعی و عدالت الهی تعبیر می‌کردند، دیگر مخالفین برده داری به دنبال اهداف و منافع اقتصادی بودند.
دو روز پیش نیز مگان راپینو (راپینوئه) بازیکن تیم ملی آمریکا هنگام پخش سرود ملی این کشور، روی زمین نشست و زانو زد تا اعتراض خود را از این طریق به جنبش مردم آمریکا علیه نژادپرستی اعلام کند. مگان، هافبک ۳۱ ساله تیم ملی زنان و عضو باشگاه سیاتل رین در سوپر لیگ فوتبال این کشور است. او در المپیک لندن ۲۰۱۲ برای تیم ملی فوتبال کشورش سه گل به ثمر رساند و نقش بسزایی در قهرمانی تیمش در این رقابت‌ها داشت. مگان یکی از بهترین‌های جهان و بازی فیفا ۱۷ است.
او البته به بازیکن معترض آمریکایی مشهور است. یک سال پیش گروهی از بهترین بازیکنان تیم ملی زنان آمریکا با ارسال شکایتنامه ای، فوتبال این کشور را به تبعیض در پرداخت دستمزد متهم کردند. وکیل آنها جفری کسلر می گفت که در این نامه مدعی شده اند این تیم نیروی پیش برنده اقتصاد فوتبال این کشور است؛ اما دریافتی آنها بسیار کمتر از همتایانشان در تیم مردان به نظر می‌رسد. در آن نامه که به کمیته فرصت برابر شغلی ارسال شده بود، بازیکنان خواستار تحقیقی درباره تیم ملی آمریکا شده بودند.
راپینو درباره اعتراضش به خبرنگاران گفت: "من در این خصوص خیلی فکر کردم. سفیدپوست هستم؛ اما مهمتر این است که یادم باشد انسان هستم و رنگ پوست در سرزمین من نباید باعث تفاوت و تبعیض باشد. با خود گفتم چگونه می توانم مقابل سرود ملی کشورم ادای احترام کنم؛ در حالی‌که از حاکمان کشورم رضایت ندارم. من زانو زدم تا به همه دنیا بگویم مردم سیاه پوست آمریکا حق دارند معترض باشند. آنها هم وطن من هستند و همه ما در کنار هم به این همه بی عدالتی معترض هستیم."
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
رفتار خشونت بار و بعضا عجیب نیروهای پلیس آمریکا تمامی ندارد. چند روز پیش سه نیروی پلیس در ایالت فونیکس در اقدامی عجیب یک شهروند این ایالت را مجبور به خوردن ماری‌جوانا کردند. این سه مأمور یک راننده 19 ساله را به دلیل داشتن تخلف رانندگی متوقف می‌کنند و در خودروی وی مقداری ماری‌جوآنا پیدا می‌کنند و در اقدامی عجیب برای اینکه او را دستگیر کنند، وادارش می‌کنند که همه ماری‌جوآنا را بخورد.
وقتی مردم با چنین فضایی مواجه می‌شوند، توان کنترل خشم خود را به راحتی نخواهند داشت. اوضاع درباره مردم فقیر حومه شهرهای بزرگ و به خصوص سیاه پوستان در سطحی وخیم‌تر گزارش می‌شود. در تاریخ ۱۷ ژوئیه سال ۲۰۱۴، اریک گارنر در تامپکینسویل کنتاکی، محله‌ای از استیتن آیلند نیویورک به علت فشردن گردن (chokehold) و قفسهٔ سینه توسط یک افسر پلیس به قتل رسید.
مرگ اریک گارنر و دیگر سیاهپوستان توسط پلیس امریکا و تبرئه پلیس‌های قاتل باعث موجی از خشم، نفرت و تظاهرات عمومی در سراسر امریکا شده است. بسیاری از کارشناسان، پلیس محلی را در این فرایند مقصر نمی‌دانند و آنها را مجری سیاست‌های اف.بی.آی توصیف می‌کنند؛ سیاستهایی که در نهایت قصد تخریب چهره سیاهان و تقدیس سفیدپوستان را دارد. اف.بی.آی قسمتی از وزارت دادگستری آمریکاست که تحت نظر دادستان کل فعالیت می‌کند و مأمورانی برای اجرای قوانین فدرال در اختیار دارد. از همین رو متهم ردیف اول این جنایات می‌تواند حاکم اصلی و در راس هرم قدرت آمریکا باشد.
تامی اسمیت و جان کارلوس، قهرمانان دو سرعت آمریکا در المپیک ۱۹۶۸ در مکزیک به نژادپرستی در آمریکا اعتراض کردند. آنها که به ترتیب مدال های طلا و برنز را در رشته دو ۲۰۰ متر سرعت به خود اختصاص داده بودند، روی سکوی قهرمانی به نشانه اعتراض روی خود را از پرچم آمریکا برگرداندند و با سکوت، مشت گره کرده خود را بالای سر بردند. المپیک ۱۹۶۸ شش ماه پس از ترور مارتین لوترکینگ، رهبر جنبش حقوق مدنی آمریکا برگزار شد. تامی اسمیت و جان کارلوس چندین سال پس از پایان این بازی‌ها نیز از حقوق مدنی در آمریکا محروم بودند.
بسیاری این اعتراضات را پس لرزه‌های جنبش مدنی آمریکا می دانند. جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکا (۶۸–۱۹۵۵) شامل یک سری جنبش‌های اجتماعی در ایالات متحده است که هدف آنها پایان دادن به تفکیک و تبعیض نژادی علیه آمریکایی‌های سیاهپوست و برخورداری سیاهان از حق رای دادن در قانون اساسی بود.
تصویب قانون حقوق مدنی در سال ۱۹۶۴ که هرگونه تبعیض بر اساس "نژاد، رنگ، مذهب، یا اصالت ملی" در امور استخدامی و حضور در اماکن عمومی را ممنوع اعلام می‌کرد؛ این روزها عملا به یک لطیفه بی مزه و کسل کننده در ادارات و حتی سازمان‌های مردم نهاد این کشور تبدیل شده است.
چندی پیش نیز حرکت اعتراضی کپرنیک، این جنبش را احیا کرد. کالین کپرنیک در سال ۲۰۱۳ بازیکن کلیدی تیمش بود و توانست در به فینال رسیدن فورتی نایترز نقش اساسی بازی کند؛ هر چند در دو سال گذشته فراز و نشیب‌هایی داشته است. او در شبکه‌های اجتماعی برای مبارزه با "تبعیض نژادی" فعالیت می کند و می‌گوید این موضوع برایش بسیار مهم تر از فوتبال است.
در آن سوی میدان اوباما در سخنرانی هوشمندانه و شاید سیاستمدارانه‌ای گفته است: او از حق خود در قانون اساسی کشور استفاده کرد تا پیامش را برساند! وقتی سرود ملی در سالن پخش شد، او روی زمین نشست و ژست خاص و معروفی را گرفت که در آمریکای شمالی هنگام انتقال مفهوم اعتراض استفاده می‌شود. او یک آمریکایی است که از کشورش متنفر شده، از ظلمی که بر سیاهان می‌رود جانش به لب آمده و دیگر طاقت تماشای اخبار مربوط به کشتار و بازداشت سیاه پوستان را ندارد. در همین حال، چهار بازیکن از تیم میامی دولفینز نیز در اعتراض به تبعیض نژادی و رفتار خشونت آمیز پلیس، هنگام نواخته شدن سرود ملی این کشور به پا نخواسته و به نشانه اعتراض زانو بر زمین زدند.
هنگامی که «مسئله نژاد سیاه» با تعارضات اقتصادی نژاد سفید گره خورد، پدیده‌ای به نام «تعارضات نژادی» در جامعه آمریکا شکل گرفت که تا کنون نیز ادامه دارد. در این تعارضات اگرچه سیاهان موضوع اصلی بودند، اما هدف اصلی را تشکیل نمی‌دادند. به عبارت دیگر، به استثنای تعداد اندکی از روشنفکران و کشیشان نیوانگلندی که نظام برده داری را مغایر اخلاق اجتماعی و عدالت الهی تعبیر می‌کردند، دیگر مخالفین برده داری به دنبال اهداف و منافع اقتصادی بودند.
دو روز پیش نیز مگان راپینو (راپینوئه) بازیکن تیم ملی آمریکا هنگام پخش سرود ملی این کشور، روی زمین نشست و زانو زد تا اعتراض خود را از این طریق به جنبش مردم آمریکا علیه نژادپرستی اعلام کند. مگان، هافبک ۳۱ ساله تیم ملی زنان و عضو باشگاه سیاتل رین در سوپر لیگ فوتبال این کشور است. او در المپیک لندن ۲۰۱۲ برای تیم ملی فوتبال کشورش سه گل به ثمر رساند و نقش بسزایی در قهرمانی تیمش در این رقابت‌ها داشت. مگان یکی از بهترین‌های جهان و بازی فیفا ۱۷ است.
او البته به بازیکن معترض آمریکایی مشهور است. یک سال پیش گروهی از بهترین بازیکنان تیم ملی زنان آمریکا با ارسال شکایتنامه ای، فوتبال این کشور را به تبعیض در پرداخت دستمزد متهم کردند. وکیل آنها جفری کسلر می گفت که در این نامه مدعی شده اند این تیم نیروی پیش برنده اقتصاد فوتبال این کشور است؛ اما دریافتی آنها بسیار کمتر از همتایانشان در تیم مردان به نظر می‌رسد. در آن نامه که به کمیته فرصت برابر شغلی ارسال شده بود، بازیکنان خواستار تحقیقی درباره تیم ملی آمریکا شده بودند.
راپینو درباره اعتراضش به خبرنگاران گفت: "من در این خصوص خیلی فکر کردم. سفیدپوست هستم؛ اما مهمتر این است که یادم باشد انسان هستم و رنگ پوست در سرزمین من نباید باعث تفاوت و تبعیض باشد. با خود گفتم چگونه می توانم مقابل سرود ملی کشورم ادای احترام کنم؛ در حالی‌که از حاکمان کشورم رضایت ندارم. من زانو زدم تا به همه دنیا بگویم مردم سیاه پوست آمریکا حق دارند معترض باشند. آنها هم وطن من هستند و همه ما در کنار هم به این همه بی عدالتی معترض هستیم."
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
