القاب و کنیه‌های امام صادق (ع)
- امام جعفر ابن محمد در سال ۸۳ قمری در شهر مدینه به دنیا آمد. او در ۳۱ سالگی به امام رسید. فضای سیاسی آن زمان به دلیل اینکه سال‌های پایانی بنی امیه و ابتدای حکومت بنی عباس بود بسیار آشفته بود. بنی امیه که آزار و اذیت‌های بسیار زیادی برای امامان درست کرده بودند حالا خود ضعیف شده بودند و دیگر توانی برای اذیت امام جعفر صادق علیه‌السلام نداشتند. امام به خوبی از این وضعیت آگاه بوند و فرصت را غنیمت شمردند. ایشان نهضت بزرگی را شروع کردند که نتیجه این نهضت استوار شدن پایه‌های مکتب شیعه بود.
القاب امام صادق (ع)
معروف‌ترین کنیه آن حضرت، ابا عبدالله است که در زبان روایات و احادیث منقول از سوی ایشان بدان بسیار بر می‌خوریم.
ابااسماعیل و اباموسی دو کنیه دیگر ایشان هستند که اباموسی را فقط شیعه به کار می‌برد، و این کنیه‌ها به اعتبار فرزندان امام بوده که این اسامی را دارا بودند.
برای آن حضرت القاب متعدد و متنوعی است که هر کدام بنحوی و نوعی صفت و حقیقتی را در ایشان نشان می‌دهد. معروف‌ترین لقب ایشان صادق است به معنی راستین و راستگو؛ و از دیگر القاب ایشان می‌توان موارد زیر را نام برد:
- فاضل: دارای فضیت و برتری از جهات مختلف
- قائم: به معنی ثابت و پایدار، قیام کننده، برپا و استوار.
- طاهر: به معنی پاک از هر پلیدی
- کامل: کسی که از عیب‌ها منزه و دور و برکنار است.
- منجی: نجات بخش، رستگار کننده و عامل رستگاری و نجات.
- صابر: بردبار، متحمل و مقاوم در برابر دشواری‌ها استوار وپایدار.
- لسان الصدق: زبان راست و راستگوی در سخن.
- کلمه الحق: کلمه حق.
جالب است بدانید که اولین بار لقب صادق را پیامبر اسلام به ایشان نسبت دادند.
در روایتی آماده است که پیامبر فرموده است: به هنگامی که پسرم جعفر بن محمد به دنیا آمد او را صادق بخوانید بدان خاطر که در تداوم امامت، فرزندی به دنیا می‌آید که به همین نام موسوم می‌شود، بدون حقی دعوی امامت می‌کند و او را جعفر کذاب می‌نامند.
شهادت
امام صادق علیه‌السلام بعد از عوض شدن حکومت اموی مقداری آزادی بیشتر نسبت به قبل داشت، زیرا حکومت بنی عباس که از خاندان عموی پیامبر بودند به خون خواهی شهدای کربلا با مردم خراسان متحد شده بودند و قیام کردند، اما طولی نگذشت تا این آزادی به سر برسد. بعد گذشت چند حاکم عباسی قدرت به فردی رسید به نام منصور دوانقی.
منصور دوانقی نفرتی طولانی مدت با خاندان هاشمی داشت.
به محض اینکه به حکومت رسید سختی‌های زیادی را به امام تحمیل کرد، به حدی که در اواخر حیات امام حتی ملاقت با امام ممنوع شده یود.
منصور دوبار به جان امام تعرض کرد، اولین بار به والی مدینه دستور داد تا خانه امام را به آتش بکشند، ولی در عین ناباوری امام صحیح و سلامت از آتش بیرون آمد. مرتبه دوم که به امام انگور زهراگین خوراند و امام را به شهادت رساند.
بیشتر بخوانید:
