مهرماه شیما به جای مدرسه به اتاق عمل می‌رود
خبرگزار میزان: نزدیک به دو سال است که همچنان خانواده‌های دانش آموزان شین‌آبادی برای درمان فرزندان خود در مسیر تهران و پیرانشهر در تردد هستند، این در حالی است که هنوز وضعیت و نحوه پرداخت دیه به آنها مشخص نشده است. جراحی‌ها همچنان ادامه دارد و برخی دانش‌آموزان در مهر ماه به جای حضور در مدرسه باید به اتاق عمل بروند.
پانزدهم آذرماه سال 91 بود که وقوع حادثه آتش سوزی در مدرسه ابتدایی انقلاب اسلامی شین آباد تبدیل به تیتر یک بسیاری از رسانه ها شد. دو نفر از دانش‌آموزانی که نزدیک بخاری نفتی بودند زودتر آتش گرفتند، جان باختند برای همیشه اشک را مهمان دیدگان مادر و پدر خود کردند، 29 دانش‌آموز دیگر زنده مانند ماندند که 17نفر آنها کمتر سوخته بودند، با درمان‌های مقطعی مشکلشان حل شد و به مدرسه و کلاس درس بازگشتند. ولی در این میان 12 دانش‌آموز که سوختگی‌شان بیشتر از همه بود، به روزگاری دچار شدند شدند که دیگر رغبتی به نگاه در آینه نداشته و ندارند.
سیده شیما شادکام دانش‌آموز یکی از این دانش آموزان است که امسال نیز به جای رفتن به مدرسه در مهرماه راهی اتاق عمل می شود تا شاید بتواند بخشی از سلامت خود را که تنها به خاطر بی توجهی مسئولان آموزش و پرورش از دست داده است، به دست آورد.
پدر این دانش آموز شین‌آبادی در رابطه با وضعیت دختر خود به خبرنگار اجتماعی میزان، می گوید: شیما 50 در صد سوختگی دارد، وضعیت جسمانی وی بسیار بد است. زمانی که در تهران حضور داریم هوای آلوده این شهر موجب می شود تا فرزندم دچار خارش پوستی شده و از این جهت نیز آزار ببیند.
به گفته سید محمد شادکام وی و دخترش باید اواخر شهریور برای چندمین بار به تهران بیایند تا برای انجام بخش درگیری از برنامه های درمانی آماده شوند. این در حالی است که وی نگران آلودگی هوا و خارش های پوستی دخترش است که آرامش وی را سلب می کند.
به گفته وی شیما امسال نیز نمی تواند مانند دیگر از دانش آموزان و همسالان خود با لبحند پشت نیمکت مدرسه بنشیند و سال تحصیلی جدید را جشن بگیرد، زیرا که وی مهرماه به جای مدرسه باید راهی اتاق عمل شود شاید که بخشی از سلامت خود را باز یابد.
شادکام اشاره ای هم به جلسه خانواده دانش آموزان آسیب دیده در واقع اتش سوزی کلاس درس در شین آباد با محمد باقر نوبخت معاون برنامه ریزی و نظارت راهبردی رئیس جمهور می کند و اینکه در این نشست مسئله بیکاری، مستمری دانش‌آموزان و دیه آنها را با وی مطرح کردیم و مقرر شد تا به وضعیت ما در این باره رسیدگی کنند.
اما درد دل های پدر شیما به همین جا خلاصه نمی شود، بلکه وی گلایه هایی نیز از برخی از مسئولان دارد، آنهایی که هیچ گاه سراغی از این خانواده ها نگرفتند تا شاید با دیدار خود برای دقایقی بخش از غبار غم را از دل آنها بزدایند. اینکه هیچ کدام از مسئولان آموزش و پرورش چه در تهران و چه در استان آذربایجان غربی به آنها سر نزدند و تنها رئیس آموزش و پرورش پیرانشهر به بیمارستان آمد که در حد یک سرکشی و انداختن عکس بود.
شادکام درد دل دیگری هم د ارد، که آن را اینگونه عنوان می کند، هنوز فرماندار را نمی‌شناسم و انگار که فقط بخاری نفتی مسئول است کمتر فردی دست یاری و همدردی را به سوی ما دراز کرده است.
جمع همه این درد دل ها این می شود که این روزها شیما نمی تواند مانند همه همسالان خود با ذوق کیف و کتابش را گوشه اتاق بگذارد و با شادی روزهای باقی مانده تا نواخته شدن زنگ مهر در مدرسه را بشمارد. این دانش اموز شین آبادی دو سال است که دیگر ذوق رفتن به مدرسه را ندارد و همچنان نگران آینده ای است که قرار است در اتاق های عمل برای وی رقم بخورد.
گزارش: سارا حبیب الهی
