سارا خاتون باباجانزاده که او را در روستا به نام 'جیران خاتون' می‌شناسند از گام به گام هنرش می‌گوید، با وجود ۴۲ سال تجربه حصیر بافی و اخذ مجوز این پیشه از جهاد کشاورزی در سال ۷۹، تنها دو سال است که با پیگیری و حمایت میراث فرهنگی و ایجاد امکانات و بستر‌های مناسب، کار حصیر را از پیشه اجدادی به حرفه‌ای میراثی تبدیل و به عرصه نمایشگاهی و تجاری ورود پیدا کرده است. حصیر بافی امروز کمتر دیده می‌شود و خانواده‌ها کمتر تمایلی به آن دارند، وی یکی از عوامل این کاهش تمایل را تغییر سبک زندگی نسل جدید می‌داند. حصیر بافی از جمله بافته‌های زنان و مردان روستایی استان‌های شمالی در قدیم بشمار می‌رفت.

هنوز هم از «توتن» قایق‌هایی که با حصیر بافته می‌شوند در سیستان و بلوچستان استفاده می‌شود. از این قایق‌ها که برای باربری و صید ماهی در دریاچه هامون استفاده می‌شده، همچنان کاربرد دارد.