اعتراف یکی از جماعت روشنفکر به اغراض غیرهنری جشنواره های فرنگی

: یکی از نویسندگان منسوب به جماعت روشنفکر که از داوران جشنواره سی و دوم فیلم فجر هم بود در یادداشتی از این گفته که جشنواره های آن طرفی عموما محفلی هستند برای نمایش درد و ناهنجاری.

به گزارش اقبال جشنواره های فرنگی به آن دسته از آثار ایرانی که با نگاهی کاملا منفی وقایع روزمره مملکت ما را نشان میدهند بیشتر از آن که ریشه های سینمایی داشته باشد ریشه سیاسی دارد. یعنی دست اندرکاران چنین جشنواره هایی بهترین آثار سینمای ایران را اگر فاقد سیاه نمایی باشند برای نمایش در جشنواره های خود انتخاب نمیکنند اما از آن سو آثاری در حد متوسط یا زیر حد متوسط را به صرف تکیه بر نمایش بدبختیها و بیچارگیها نمایش داده و البته که به آنها جایزه هم میدهند.

این موضوع کاملا بدیهی مدتهاست که از سوی علاقمندان حقیقی سینمای ایران بیان میشود و البته که بیشتر از سوی طیف ارزشمدار سینما مورد تایید قرار می گیرد اما گروه منسوب به آنها که روشنفکر خوانده میشوند(!) مرتب در برابر این موضوع موضع گرفته و آن را دروغ می پندارند.

با این حال اخیرا هوشنگ گلمکانی دبیر شورای نویسندگان مجله "فیلم" که از داوران جشنواره سی و دوم فیلم فجر هم بود و البته که به طیف روشنفکران تعلق دارد در یادداشتی با عجیب خواندن بیانات وزیر ارشاد که به حضور "قصه ها" در جشنواره ونیز اعتراض داشت از این گفته که جشنواره های آن طرفی عموما محفلی هستند برای نمایش درد و ناهنجاری.

آثار جشنواره ای قابل استناد نیستند!

به گزارش گلمکانی در بخشی از یادداشت خود در صفحه "خشت و آینه" مجله متبوعش می نویسد: فارغ از اینکه فیلمهایی که در جشنواره ها نمایش داده میشوند تا چه حد ارزش سینمایی دارند یا به عنوان سندهایی از اوضاع یک کشور-هر کشوری- قابل استناد هستند(که نیستند) یک نکته اساسی معمولا فراموش میشود که جشنواره ها اصولا محافلی روشنفکری هستند(نه به معنای کنایی آن) از تماشاگران نخبه برای نمایش فیلمهای برتر هنری از دیدگاه خودشان.

بیشتر جشنواره ها به دنبال نمایش درد و ناهنجاری هستند

این نویسنده ادامه میدهد: بیشتر جشنواره ها-منهای جشنواره های صرفا متمرکز بر آثار تجربی- راغب به نمایش فیلمهایی هستند که ناهنجاری و درد و مساله و مشکلی در آنها طرح میشود و به طور معمول فیلمهای موفق سینمای تجاری یا فیلمهای تبلیغاتی که اوضاع گل و بلبل از اینجا و آنجا ترسیم میکنند جای چندانی در این جشنواره ها ندارند و در این رویدادها در اقلیت محض هستند.

جشنواره ها در همه جای دنیا همین نوع فیلمها را می پذیرند

این نویسنده پیشکسوت سینما در پایان یادداشت خود نیز یک حکم قطعی مورد تشکیک صادر کرده و اظهار میدارد: اگر میخواهیم در جشنواره ها شرکت کنیم جشنواره ها از همه جای دنیا همین جور فیلمها را می پذیرند.