الگویی برای رونق بخش بین الملل جشنواره های وطنی

: الگویی که جشنواره مقاومت برای رونق به بخش بین الملل خود برگزید میتواند الگویی باشد برای رونق بخش بین الملل دیگر جشنواره های وطنی.

به گزارش سالهاست که بخش بین الملل جشنواره های مختلف وطنی مجالی شده است برای نمایش یک سری آثار کمتر شناخته شده و البته تاریخ مصرف گذشته.

با این حال جشنواره مقاومت امسال با انتخاب تنها یک فیلم مطرح به نام "پادشاه شنها" و نمایش نسخه کامل آن در جشنواره توانست این رویه غلط را به چالش بکشد.

ایزد مهرآفرین در نشریه روزانه جشنواره مقاومت با عنوان "روایت" درباره این الگو یادداشتی نوشته است. متن کامل یادداشت وی را ارائه میدهد:

کیل بیل یا پادشاه شن ها؟

آیا داشتن بخش بین المللی در جشنواره فیلم صرفا به دلیل این است که آن رخداد سینمایی بتواند عنوان بین المللی خود را حفظ کند؟ یا این که بخش بین المللی با ایده و تفکر تاثیر گذاری آن جشنواره در سطح جهانی برنامه ریزی و اجرا می شود؟! فرق این دو نوع نگاه دقیقا تفاوت برگزاری بخش بین المللی در دو جشنواره فیلم فجر و فیلم مقاومت است.

در ابتدا باید متذکر شوم که لازم نیست برای بالابردن جشنواره فیلم مقاومت دست به تخریب جشنواره مهم و ملی فجر بزنیم، جشنواره فیلم فجر کارنامه یک ساله سینمای ملی ایران است و جایگاه مهمی در ساختار سینمای ایران بازی می کند. اما تفاوت نگاه این دو جشنواره در بخش بین المللی کاملا فاحش است. جشنواره فیلم مقاومت سعی کرده است بخش بین الملل خود را کاملا هدف دار و برای نشان دادن مواضع خود پی ریزی کند اما در مقابل بخش بین الملل فیلم فجر در زیر سایه مسابقه سینمای ایران، تنها محلی شده برای برخی از فیلم های ایرانی که نمی توانند در مسابقه اصلی سینمای ایران جایزه بگیرند و برای اینکه دست خالی به خانه برنگردند در بخش بین الملل نمایش داده می شوند و جایزه ای که قرار است به فیلم سینمایی بین المللی تعلق بگیرد در انتها به فیلمی وطنی می رسد!

بخش بین الملل فجر استراتژی ندارد
باید بپذیریم که جشنواره فیلم فجر نه استراتژی در بخش بین المللی دارد و نه حساسیتی روی انتخاب فیلم ها. به همین دلیل از همه نوع فیلمی در آن دیده می شود حتی فیلم سرگرم کننده ای مثل «بیل را بکش» تارانتینو که حضورش در جشنواره فیلم فجر مانند یک وصله ناجور بود. در مقابل این باری به هرجهت بودن جشنواره فیلم فجر باید به هوشمندی جشنواره فیلم مقاومت اشاره کرد. جشنواره ای که امسال حتی بخش بین الملل آن بر بخش مسابقه ایران جشنواره می چربید.

انتخاب هوشمندانه فیلم «پادشاه شن ها» برای حضور در سیزدهمین جشنواره بین المللی فیلم مقاومت، نشانه ای از هدفمند برگزار شدن بخش بین الملل و عدم بی تفاوتی دبیرخانه جشنواره نسبت به این بخش است. از زمانی که خبر حضور این فیلم در جشنواره منتشر شد، علاوه بر رسانه های داخلی، بسیاری از رسانه های منطقه ای نیز به اکران این فیلم جنجالی اشاره کردند و برای شان مهم بود که این فیلم توسط جمهوری اسلامی انتخاب شده است. هیات انتخاب فیلم در جشنواره وقت گذاشت، فیلم های مهم حوزه مقاومت را انتخاب کرد و دبیرخانه هم با ابزار هایی که در دست داشت زمینه حضور این فیلم را مهیا کرد. اهمیت فیلمی مانند «پادشاه شن ها» نه به نام فیلمساز و نه حتی به ساختار فیلم است، بلکه موضوعی که کارگردان سوری انتخاب کرده، چگونگی به قدرت رسیدن ملک فیصل و ایجاد حکومت سعودی در سرزمین نجد و حجاز که سعودی ها تمایل چندانی به افشای آن ندارند.

رابطه فساد اخلاقی و خشونت بی حد  بنیان گذار حکومت سعودی، نقش انگلیسی ها به قدرت رسیدن وی که  منجر به اعلام وفاداری او به بریتانیا و چراغ سبزش برای ایجاد حکومتی یهودی در سرزمین فلسطین می شود، همگی مورادی است که خشم وهابی ها را بر انگیخته و در عوض باعث آگاهی ملت ها از ماهیت یکی از قدرت های عربی شده است. جشنواره مقاومت به جای اینکه با نشان دادن مالیخولیای فانتزی کشتار در فیلم «kill bill»، مستندات تاریخی از کشتار و بی رحمی وهابیون در عربستان به تصویر کشید. این تفاوت دو جشنواره است  که هر دو بین المللی هستند اما جنس بین المللی بودنشان  با هم خیلی متفاوت است.