"مجمع عمومی سازمان ملل" فرصتی تاریخی برای "افغانستان"
خبرگزاری میزان - رئیس سابق مرکز مطالعات وزارت خارجه معتقد است هیئت افغانستان می‌تواند در نشست اخیر مجمع عمومی سازمان ملل توجه جامعه جهانی را به اوضاع افغانستان و دخالت‌های پاکستان و کشورهای عربی و ترکیه در امور این کشور جلب نماید.
به گزارش گروه فضای مجازی ، قرار است هئیتی از افغانستان در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد حضور یابد و عبدالله عبدالله به نمایندگی از افغانستان سخنرانی کند.
"عزیز آریافر" رئیس سابق مرکز مطالعات وزارت خارجه طی یادداشتی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، به این موضوع پرداخته است. آریافر به اهمیت این سخنرانی و این که چه نکته هایی باید مطرح گردد، اشاره کرده است.
در این یادداشت آمده است: بایسته است خاطرنشان سازم که باید میان دو چیز تفاوت قائل شد. نخست آن چه که باید گفت و دیگری آن چه که می توان گفت (با توجه به محدودیت ها و ملاحظات).
فرصتی تاریخی برای افغانستان
با این وجود از دید من، هیئت افغانستان در معرض آزمون تاریخی بسیار خطیری قرار گرفته است. شانس بسیار خوب تاریخی و زمینه بسیار مناسبی دولت افغانستان ایجاد شده تا با بهره گیری از تریبون سازمان ملل بتواند بار دیگر فریاد بینوایی و سیه روزی افغانستان و مردم این کشور و خطر مدهش فرو رفتن کشور در کام جنگهای فرسایشی و بی پایان همانند سال های دهه نود میلادی را با بانگ رسا با جدیت برافرازد.
هیئت افغانستان می‌تواند توجه جامعه جهانی را به گونه جدی به اوضاع دردناک افغانستان و دخالت‌های پاکستان و کشورهای عربی و ترکیه (با حمایت از طالبان و داعش) در آتش افروزی در کشور و پیامدهای مدهش و زیانبار آن برای جامعه جهانی جلب نماید.
چه نکاتی باید گفته شود
روشن است با ایراد سخنرانی تشریفاتی و رنگ آمیزی شده و شعارگونه چیزی به دست نخواهد آمد.
در مورد "چه باید گفته شود" باید روی چند نکته تاکید شود.
1- مطرح شدن دوباره موضوع افغانستان در شورای امنیت سازمان ملل به منظور روی دست گرفتن ساز و کارهای تازه برای استقرار صلح و ثبات، تاکید بر مسئولیت جامعه جهانی در قبال افغانستان و تجدید ماموریت سازمان ملل در کشور تا سال 2020 (به جای ماموریت ناتو)
2- مطرح شدن جدی وضعیت بی طرفی افغانستان در نشست شورای امنیت و تضمین این بی طرفی از سوی جامعه جهانی
3- پایان دادن به تحریم تسلیحاتی اعلام ناشده افغانستان در مبارزه با تروریسم بین المللی و اعلام پشتیبانی جامعه جهانی در تجهیز نیروهای مسلح با جنگ افزارهای مورد نیاز به منظور مبارزه با تروریسم و جنگ اعلام نشده از سوی پاکستان و کشورهای مرتجع عربی
4- اعلام طالبان و داعش از سوی سازمان ملل به عنوان نیروهای تروریسم (نه به عنوان یکی از طرف های درگیر)
5- محکومیت پاکستان و برخی از کشورهای عربی و ترکیه در حمایت از تروریسم
روشن است نه آمریکا چنین اجازه‌ای را می دهد و نه منافع کاخ نشینان مطرح کردن چنین موضوعاتی را ایجاب می نماید و نه چنین جرئت و شهامت و شجاعتی از دستگاه کنونی توقع می رود.
با این همه، بایسته است تا در حد امکان در لا به لای متن سخنرانی، گوشه هایی از این نکات (دست کم به گونه غیر مستقیم و اشاره) گنجانیده شود. یعنی در چارچوب آن چه که می توان گفت، باید در حد امکان استفاده کرد.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
"عزیز آریافر" رئیس سابق مرکز مطالعات وزارت خارجه طی یادداشتی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده، به این موضوع پرداخته است. آریافر به اهمیت این سخنرانی و این که چه نکته هایی باید مطرح گردد، اشاره کرده است.
در این یادداشت آمده است: بایسته است خاطرنشان سازم که باید میان دو چیز تفاوت قائل شد. نخست آن چه که باید گفت و دیگری آن چه که می توان گفت (با توجه به محدودیت ها و ملاحظات).
فرصتی تاریخی برای افغانستان
با این وجود از دید من، هیئت افغانستان در معرض آزمون تاریخی بسیار خطیری قرار گرفته است. شانس بسیار خوب تاریخی و زمینه بسیار مناسبی دولت افغانستان ایجاد شده تا با بهره گیری از تریبون سازمان ملل بتواند بار دیگر فریاد بینوایی و سیه روزی افغانستان و مردم این کشور و خطر مدهش فرو رفتن کشور در کام جنگهای فرسایشی و بی پایان همانند سال های دهه نود میلادی را با بانگ رسا با جدیت برافرازد.
هیئت افغانستان می‌تواند توجه جامعه جهانی را به گونه جدی به اوضاع دردناک افغانستان و دخالت‌های پاکستان و کشورهای عربی و ترکیه (با حمایت از طالبان و داعش) در آتش افروزی در کشور و پیامدهای مدهش و زیانبار آن برای جامعه جهانی جلب نماید.
چه نکاتی باید گفته شود
روشن است با ایراد سخنرانی تشریفاتی و رنگ آمیزی شده و شعارگونه چیزی به دست نخواهد آمد.
در مورد "چه باید گفته شود" باید روی چند نکته تاکید شود.
1- مطرح شدن دوباره موضوع افغانستان در شورای امنیت سازمان ملل به منظور روی دست گرفتن ساز و کارهای تازه برای استقرار صلح و ثبات، تاکید بر مسئولیت جامعه جهانی در قبال افغانستان و تجدید ماموریت سازمان ملل در کشور تا سال 2020 (به جای ماموریت ناتو)
2- مطرح شدن جدی وضعیت بی طرفی افغانستان در نشست شورای امنیت و تضمین این بی طرفی از سوی جامعه جهانی
3- پایان دادن به تحریم تسلیحاتی اعلام ناشده افغانستان در مبارزه با تروریسم بین المللی و اعلام پشتیبانی جامعه جهانی در تجهیز نیروهای مسلح با جنگ افزارهای مورد نیاز به منظور مبارزه با تروریسم و جنگ اعلام نشده از سوی پاکستان و کشورهای مرتجع عربی
4- اعلام طالبان و داعش از سوی سازمان ملل به عنوان نیروهای تروریسم (نه به عنوان یکی از طرف های درگیر)
5- محکومیت پاکستان و برخی از کشورهای عربی و ترکیه در حمایت از تروریسم
روشن است نه آمریکا چنین اجازه‌ای را می دهد و نه منافع کاخ نشینان مطرح کردن چنین موضوعاتی را ایجاب می نماید و نه چنین جرئت و شهامت و شجاعتی از دستگاه کنونی توقع می رود.
با این همه، بایسته است تا در حد امکان در لا به لای متن سخنرانی، گوشه هایی از این نکات (دست کم به گونه غیر مستقیم و اشاره) گنجانیده شود. یعنی در چارچوب آن چه که می توان گفت، باید در حد امکان استفاده کرد.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
