احداث سالانه یک میلیون واحد مسکونی فرصتی برای تغییر سیمای بافت‌های ناکارآمد
- طبق اعلام پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، على بیت‌اللهى به بیان برخی از انتظار‌های کارشناسی در حوزه مسکن و بافت فرسوده پرداخت.
عضو هیات علمی مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی با تاکید بر اینکه وعده احداث انبوه واحد‌های مسکونی از سوی دولت سیزدهم، فرصتی مناسب برای تغییر سیمای شهری در بافت‌های ناکارآمد شهری است، گفت: ساخت واحد‌های مسکونی در کلانشهرها، شهر‌های بزرگ و میانی، فرصتی ممتاز برای نوسازی و بهسازی در بافت‌های ناکارآمد و فرسوده است. بافت‌های فرسوده شهری، یکی از آسیب‌پذیرترین محدوده‌ها هنگام رخداد زلزله‌های بزرگ در شهر‌ها و یا مجاورت آن‌ها هستند.
وی ادامه داد: برآورد شده است که در کل کشور، ۲۱ میلیون نفر در بافت فرسوده سکونت دارند. با توجه به اینکه اعداد و ارقام در سطح کشوری، بسیار قابل‌توجه و مهم است و می‌تواند جهت‌گیری سیاست‌های انبوه‌سازی شهری را تعیین کند، انتظار است تا مورد توجه دولتمردان قرار بگیرد.
سکونت ۱۵ درصد جمعیت شهری تهران در بافت فرسوده
به گفته عضو هیات علمی مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی، در تهران، با آنکه بافت فرسوده شهر تنها ۵ درصد مساحت کل شهر را تشکیل داده، اما با این وصف ۱۵ درصد جمعیت شهر تهران (حدود یک میلیون و دویست هزار نفر) در ۲۶۰ هزار پلاک ساختمانی واقع در بافت فرسوده سکونت دارند.
بیت‌اللهی با اشاره به اینکه مجموع مساحت بافت‌های فرسوده در تهران، ۳۲۷۰ هکتار است که در مناطق مختلف تهران پخش شده است، اعلام کرد: مناطق ۱۲ و ۱۰ با وسیع‌ترین مساحت بافت فرسوده در صدر و مناطق ۶ و ۲۲ با کمترین مساحت در رده آخر قرار دارند.
سکونت ۲۷ درصد جمعیت کشور در زون باخطر بالا
وی توضیح داد: علاوه بر کیفیت پائین زندگی در بافت‌های فرسوده، معابر تنگ و واحد‌های کوچک، اغلب گستره‌های شهری کشور با خطر بالای زلزله همراه است. بر اساس نقشه خطر زلزله آئین‌نامه ۲۸۰۰، حدود ۹ درصد مساحت سرزمینی ایران زون با خطر بسیار بالای زلزله است و در همین مساحت ۲۷ درصد جمعیت کل کشور زندگی می‌کند. همچنین، ۶۷ درصد مساحت سرزمینی ایران نیز زون با خطر بالای زلزله است.
بیت‌اللهی تصریح کرد: با رویکرد همراهی با اهداف و سیاست اجرائی دولت سیزدهم، پیشنهاد می‌شود تا راهبرد اصلی احداث واحد‌های مسکونی در شهر‌های بزرگ، تغییر سیمای بافت‌های فرسوده و ارتقای کیفیت زندگی و تاب‌آوری در آن بافت‌ها تعیین شود. با اتخاذ این رویکرد علاوه بر آنکه مقدار قابل‌توجهی مسکن احداث و درصد عمده‌ای از مشکل مسکن به شرط اضافه نشدن باز جمعیتی شهری تهران و سایر کلانشهرها و شهر‌های بزرگ، حل می‌شود، کاهش آسیب‌پذیری شهری در برابر زلزله و تقلیل قابل‌ملاحظه تلفات احتمالی و بطور کلی کاهش ریسک زلزله محقق خواهد شد.
