تخریب محیط زیست برابر با نابودی اقوام است/ قومیت ها گنجینه یک کشور هستند

1:46 - 14 شهريور 1393
کد خبر: ۵۲۳۸
خبرگزاری میزان: یک مردم شناس با اشاره به آسیب میراث معنوی ایران در سال های اخیر گفت: با رشد ساخت و ساز در جنگل ها و تخریب محیط زیست دانش بومی اقوام از بین می رود.

: یک مردم شناس با اشاره به آسیب های وارد شده به میراث معنوی ایران در سال های اخیر گفت: با گسترش ساخت و ساز در جنگل ها و تخریب محیط زیست، به تدریج دانش بومی اقوام از بین می رود. این در حالی است که حفظ اقوام باید با خدمات رسانی به آنها همراه باشد. در غیر این صورت این افراد تصور می کنند اگر زمین خود را رها کنند و به حاشیه های تهران بیایند شرایط بهتری دارند.

امیلیا نرسیسیانس در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی میزان درباره آسیب به میراث معنوی در سالهای گذشته اظهار کرد: متاسفانه تنها از آسیب به بناهای تاریخی که نمود عینی دارند سخن گفته می شود.این بسیار خوب است اما  باید آسیب هایی که میراث فرهنگی کشور را تهدید می کند در تمامی ابعاد بررسی شود.

وی در ادامه افزود: میراث معنوی شامل عزاداری ها، آیین ها، سنت ها، فرهنگ اقوام، زبان ها و ... است که پا به پای میراث فرهنگی که نمود عینی دارند در طول این سال ها با بی توجهی روبرو شده است. این بی توجهی بدین معنی است که هنوز سخنان بسیاری از میراث معنوی باقی مانده است که بیان نشده و کارهای بسیاری باید انجام می شد که متاسفانه انجام نشده است.
 
استادیار دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران عنوان کرد: در گسترش توجه و توسعه فرهنگ نگاهداشت میراث معنوی حمایت سازمان هایی چون میراث فرهنگی،حضور دانشگاه ها و  محافل آکادمیک اثر قابل توجهی دارد.

این انسان شناس عنوان کرد: اگر بخواهم در زمینه این بی توجهی ها مثالی را ارائه دهم باید به قوم تات اشاره کنم که مردم ما از وجود آنها هیچ اطلاعی ندارند. متاسفانه همه بانک تات را میشناسیم اما اقوام تات را خیر، زیرا درباره این قوم آنچنان که باید کار نشده است. 
 
نرسیسیانس تصریح کرد: تات ها که در محدوده ایلام تا شمال ایران زندگی  می کنند و به سرعت در حال از دست دادن هویت خود هستند. اقوام دیگری نیز همانند رومانی ها یا کولی ها  در قزوین نیز در آستانه دچار شدن به سرنوشت قوم تات قرار دارند.
 
وی افزود: این اقوام به دلایل متعدد پراکنده شده اند. خانه ها و ویلاهایی که در جنگل های شمال ساخته می شود عامل تغییر اقلیم و بوم شناسی است. با این ساخت و سازها مزارعی که باید روی آنها کشت و کار شود زیر ویلاها دفن می شود. در نتیجه معیشت عده ای از بین می رود و مهم تر این که دانش بومی اقوام،  پیوستگی آنها با زمین، زبان، فرهنگ آنها و بسیاری از موارد دیگر نیز همراه با این مزارع دفن می شوند. این در حالی است که با حفظ و انسجام دانش بومی می توان آن  را توسعه داد. در این حالت است که کار مفید و مثمر ثمری برای ماندگاری اقوام انجام داده ایم.
 
این انسان شناس با بیان این که از دست دادن جنگل ها و تخریب محیط زیست به معنی از دست دادن فرهنگ ها است، اظهار کرد: حفظ اقوام و فرهنگ ها باید با خدمات رسانی و وجود امکانات برای آنها همراه باشد. در غیر این صورت اقوام و روستائیان تصور می کنند اگر زمین خود را رها کنند و به حاشیه های تهران بیایند شرایط بهتری دارند.

نرسیسیانس در پایان با اشاره به تغییر دیدگاه سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور در ارتباط با مردم شناسی و اقوام از سال گذشته تا کنون گفت: اقوام از گنجینه های ما هستند و باید برای حفظ آنها تلاش کرد. بدین منظور بهتر است بر نگاهداشت اقوام و هویت آنها کار شود.


ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *