او که توان رقابت با عطاران ندارد چگونه می‌تواند تئاتر را احیا کند؟
: این مثلا ستاره های سینما در سالهای اخیر حتی نتوانسته اند رونقی حداقلی به گیشه سینماها بدهند و قافیه را به امثال رضا عطاران باخته اند اما مدیریت تئاتری ما قید هنرمندان اصیل خود را زده و راه چاره امتداد حیات تئاتر را اتکا به این چهره ها دانسته است.
به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر میزان، حواشی پیش آمده دور و بر نمایش "دورهمی زنان شکسپیر" از ماجرای سرمایه گذاری یک مولتی میلیاردر فوتبالی در آن تا دور از اخلاق بودن برخی نماهای آن، سبب ساز انتقادات شماری از رسانه ها به بهاره رهنما نویسنده، بازیگر و کارگردان این نمایش شده است.
همین موضوع سبب ساز آن شد که چند روز قبل بهاره رهنما نیز یادداشتی نسبتا مفصل را در پاسخ به این انتقادات نگارش کند.
تاکید چندباره رهنما در این یادداشت مبنی بر اینکه او سابقه اجرای نمایشی به نام "غبار" با مضمون دفاع مقدس دارد و اینکه در یکی دیگر از نمایشهایش به نام "چشمهایی که مال توست" ادای دین کرده است به بارگاه امامزاده صالح همه و همه در این جهت صورت گرفته که این بازیگر-نویسنده-کارگردان از نقدهایی که ناظر به نگاه غیراخلاقی نمایش "دورهمی..." بوده تبری جوید. رهنما در پایان یادداشتش هم یکی از نقدهای تحسین برانگیز نمایش اش را هم به عنوان مشتی نمونه خروار از آنهایی که نمایش اش را پسندیده اند ارائه کرده است شاید که الگویی دهد به سایر منتقدان که آنها هم نیز با نگاهی مثبت به نمایش نگاه کنند.
کمترین انتظار ما از شما نمایشی اخلاقی است
اما آنچه که این همه نقد منفی پیرامون یک دورهمی زنانه(!!!) ایجاد کرده چیست؟ آیا اگر این نمایش هم به زعم خود رهنما به سراغ مفاهیمی ملی-میهنی نظیر "غبار" می رفت باز هم حاشیه ساز می شد؟ مطمئنا خیر. طبیعی است که از هنرمندی چون بهاره رهنما انتظار روی صحنه بردن نمایشهای مذهبی نداریم اما این کمترین انتظار ماست که از او نمایشی اخلاقی را به چشم ببینیم.
این نمایش چه دخلی دارد به اعتقادات اخلاقی ایرانیان
به گزارش نمایشی که سطحی ترین مسائل را در قالبی عامه پسند و به دور از نگاه های اخلاقی به مخاطبش عرصه می کند چه دخلی دارد به جامعه ای مانند ایران که اعتقادات اخلاقی ریشه هایی چندهزار ساله در آن دارد؟
نمایشی که تلاش می کند با بیان سطحی ترین شوخی ها و تکیه کلام های مبتذل نظر مخاطب را به خودش جلب کند اصلا چرا باید روی صحنه برود که این همه حاشیه ساز شود؟ آیا بهتر نبود ناظران چنین اجراهایی در همان بازبینی های ابتدایی مشکلات نمایش را به کارگردان آن گوشزد کنند؟
اما اخلاق فاکتور گرفته شده و به جایش مباحثی مانند خیانت، غیبت و ترویج فرهنگ تجمل گرایی در الویت نمایش قرار گرفته است و نقد هم که میشود همه متهم میشوند به فحاشی!
جذب مخاطب بیشتر برای تئاتر به هر قیمتی، کار شایسته ای برای مدیریت تئاتر نیست و نباید ذائقه مخاطب تئاتری را که طیف فرهیخته جامعه است با اجرای کارهای بازاری تنزل داد.
ستاره هایی که سینما را به امثال عطاران واگذار کرده اند و حالا آمده اند سراغ تئاتر
این گرفت و گیرهای اخلاقی را که کنار بگذاریم آیا مدیران تئاتری کشور ما از بیکاری بسیاری از بزرگان نمایش خبر ندارند که امکانات یکی از بهترین تالارهای نمایشی کشور را در اختیار نمایشی میگذارند که قصد دارد با تکیه چهره های سینما مخاطب جلب کند؟ درست است که جلب درآمد در تئاتر به شکوفایی این هنر کمک میکند اما وقتی درآمد برآمده از چنین چهره هایی حتی یک سود حداقلی به حال تئاتریهای اصیل این مملکت ندارد چه نیازی است به چنین اجراهایی؟
عجیب است که این مثلا ستاره های سینما در سالهای اخیر حتی نتوانسته اند رونقی حداقلی به گیشه سینماها بدهند و قافیه را به امثال رضا عطاران باخته اند اما مدیریت تئاتری ما قید هنرمندان اصیل خود را زده و راه چاره امتداد حیات تئاتر را اتکا به این چهره ها دانسته است. طبیعی است که این نوع اجراها که در بدنه آنها اغلب عوامل سینمایی حضور دارند یک فرصت سوزی بزرگ برای اهالی تئاتری است که مدتها بیکارند و مجال کار را پیدا نمی کنند.
