حق آموزش برای پناهجویان و رویکرد جهانی

خبرگزاری میزان - تحرک برای پناهندگان، پناهجویان و مهاجران در زمینه آموزش، با همه جابجایی‌ها و ابعاد آن، سابقه‌ای طولانی دارد. 

حق آموزش آنلاین (ROE) از زمان پیدایش اینترنت موضوع محاکمه و مصیبت بوده و متأسفانه جنگ و درگیری در سراسر جهان گریبانگیر همه جوامع از قاره‌ای به قاره دیگر، از منطقه‌ای به منطقه دیگر و از کشوری به کشور دیگر شده است، جایی که تبعیض و آزار و اذیت افراد بر اساس عقیده، قومیت، منشاء اجتماعی، نژاد، مذهب و افکار سیاسی بی‌وقفه باقی مانده و همچنان آن‌ها را از تحصیل منظم محروم می‌کند.

علاوه بر این، نقض گسترده حقوق بشر به دلیل تجاوز، خشونت عمومی، اشغال خارجی، تبعیض داخلی و طرد اقتصادی، تحصیل افراد را در مغایرت با به رسمیت شناختن جهانی آموزش در قوانین اساسی و حق آموزش در اسناد حقوق بین‌الملل حقوق بشر (IHRL) محروم کرده است.

به دلیل ضعف ساختاری، گزینه‌های آموزشی دانش‎آموزان تحت تأثیر فشار‌هایی مانند اهداف ژئوپلیتیکی، رژیم‌های تحرک محدود کننده و جهانی شدن قرار می‌گیرند. 

به این ترتیب، افغانستان، پختون و سریلانکا، هزاره و ازبک در آسیای مرکزی، روهینگیا در آسیای جنوب شرقی، عراقی‌ها و فلسطینی‌ها در خاورمیانه و آسیای خاور دور و کنگو، لیبریایی‌ها، سومالیایی‌ها و سودانی‌ها در آفریقا آسیب‌پذیر و قربانی هستند. 

حق آموزش آنلاین

بسیاری از افراد نسبت به بسته شدن موسسات به دلیل جنگ‌های داخلی و سایر بحران‌های خشونت‌آمیز، از دست دادن فضای فیزیکی و امتناع از ویزا برای ثبت‌نام دانشجویان در دوره‌های آنلاین ابراز تردید کرده‌اند؛ امنیت و پویایی ژئواستراتژیک کشور میزبان مهمتر از موضوعاتی مانند دسترسی به اینترنت، شکاف دیجیتال، تدارکات یا حریم خصوصی است. 

حق آموزش شامل حق آموزش آنلاین است و در این زمینه، دادگاه عالی هند وجود شکاف دیجیتالی را در سال ۲۰۲۱ تأیید کرد، این دادگاه گفت که همه دانش‌آموزان، به‌ویژه آن‌هایی که از زمینه‌های اجتماعی و اقتصادی محروم هستند، حق تحصیل دارند، حتی اگر به صورت آنلاین دریافت کنند. این غیر قابل انکار است که دانش‌آموزان محروم باید به آموزش آنلاین دسترسی داشته باشند.

ماده یک اعلامیه جهانی حقوق بشر ۱۹۴۸ می‌گوید: همه افراد بشر آزاد به دنیا می‌آیند و از نظر حیثیت و حقوق برابر هستند.

ماده اول قانون اساسی برای جمهوری فدرال آلمان (۱۹۴۹) می‌گوید: کرامت انسانی مصون است؛ احترام و حفظ آن بر عهده همه مقامات دولتی است.

زمینه‌های تبعیض و آزار و اذیت برای اتخاذ راه حل‌های تکنولوژیک معاصر با معرفی گسترده آموزش و یادگیری آنلاین به عنوان استاندارد جدید برای آموزش کافی است، نه به عنوان اختیاری یا تکمیلی.

در سطح جهانی، اعمال تبعیض آمیز و تعطیلی طولانی مدت مراکز آموزشی، روش‌های تدریس و یادگیری را تغییر داده است؛ انتقال گسترده و برنامه‌ریزی نشده به یادگیری آنلاین با دسترسی نابرابر به زیرساخت‌های دیجیتالی، نابرابری اجتماعی-اقتصادی و شکاف دیجیتال فعلی را تشدید می‌کند. پس از فرار از درگیری‌های مسلحانه، اکثر دانشجویان پناهنده جهان در کشور‌های نزدیک به «جنوب جهانی» یافت می‌شوند.

جابجایی اجباری گاهی طولانی می‌شود و هیچ تعهدی در سراسر جهان برای ارائه آموزش وجود ندارد. تلاش‌های کمی برای ارائه آموزش‌های مبتنی بر زندگی فراملی یا انعطاف‌پذیری که فراگیران به دلیل نامشخص بودن آینده‌شان نیاز دارند، ارائه می‌شود.

بحران آموزش برای پناهجویان در اروپا

دانش آموزان با پیشینه پناهنده یا مهاجر در اروپا اغلب در سازگاری با محیط آموزشی جدید با مشکلاتی روبرو هستند؛ از سال ۲۰۱۶، کمیسیون اروپا از کشور‌های عضو اتحادیه اروپا در تلاش‌هایشان برای ادغام مهاجران در سیستم‌های آموزشی و پرورشی خود، از آموزش و مراقبت از دوران کودکی تا آموزش عالی، حمایت کرده، اما موفقیت چندانی کسب نکرده است.

شواهد نوظهور و همچنین تجارب عملیاتی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در اروپا نشان می‌دهد که گروه‌های آسیب‌پذیر مانند پناهندگان، پناهجویان، آواره‌های داخلی و کودکان بدون تابعیت به‌طور نامتناسبی تحت تأثیر بسته شدن مؤسسات آموزشی قرار دارند. 

کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل همچنین مجموعه‌ای از توصیه‌ها را برای سیاست‌گذاران و جامعه مدنی در سطوح منطقه‌ای، ملی و محلی ارائه می‌کند تا اثرات شدیدی را که اختلالات بر آموزش پناهندگان، پناهجویان، آوارگان داخلی و افراد بی‌تابعیت می‌گذارد، کاهش دهند.

پناهجویان افغانستانی و بحران آموزش

کشور‌های اتحادیه اروپا در سال ۲۰۲۲ تنها ۲۷۱ پناهجوی افغانستانی را اسکان داده‌اند که تنها ۰.۱ درصد از بیش از ۲۷۰ هزار افغانستانی بودند که به اسکان مجدد نیاز داشتند.

حتی یک نفر تحت یک طرح آلمان که در اکتبر گذشته برای پذیرایی از هزار افغانستانی در ماه ایجاد شده بود، وارد نشد؛ ایتالیا در نوامبر ۲۰۲۱ برنامه‌ای را برای استقبال از هزار و ۲۰۰ افغانستانی در معرض خطر اعلام کرد، اما تنها نیمی از این تعداد وارد شدند.

برخی از کشور‌های اتحادیه اروپا متعهد شدند که تنها از ۱۵ یا ۲۰ افغانستانی در طول دو سال استقبال کنند، در حالی که دستکم ۹ کشور اتحادیه اروپا هیچ تعهدی ندادند.

مردم افغانستان اغلب قربانی عقب‌نشینی در مرز‌های اروپا شده‌اند که ۴۰ درصد از عقب‌نشینی‌های ثبت شده در سال ۲۰۲۱ است.

بسیاری از افغانستانی‌ها در تأسیسات دورافتاده و زندان مانند در جزایر یونان گیر افتاده‌اند و از ورود آنها به جوامع محلی جلوگیری می‌شود و سلامت روان آن‌ها را ویران می‌کنند.

این پناهجویان از دسترسی به بسیاری از امکانات از جمله امکانات آموزشی محروم هستند.

انتهای پیام/