پرچمداری المپیک بزرگترین افتخار ورزشی من بود/ نسل ما می‌توانست مدال جهانی بگیرد/ وسوسه شده بودم به رینگ بوکس برگردم
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ، علی مظاهری پرافتخارترین بوکسور ایران مدتی است که به مربیگری روی آورده و قصد دارد در این حوزه به فعالیت ورزشی خود ادامه دهد. او پرچمداری المپیک ۲۰۱۲ لندن را بزرگترین افتخار ورزشی خود میداند و کسب مدال المپیک برای بوکس ایران را دور از دسترس نمی‌بیند. گفت‌وگوی متفاوت میزان با ملی‌پوش سابق و مربی کنونی تیم ملی بوکس را در ادامه می‌خوانید.
متولد چه سالی هستی؟
متولد یازدهم فروردین ۱۳۶۱ در استان کرمانشاه هستم.
چه شد به بوکس علاقه‌مند شدی؟
12 ساله بودم که توسط پرویز غلامی که از مربیان خوب بوکس هستند و البته نسبت فامیلی هم با من دارد به سمت بوکس رفتم و الان در خدمت شما هستم.
به خاطر داری نخستین بار در چه مسابقاتی شرکت کردی؟
بله؛ سال ۷۸ در مسابقات استانی قهرمان شدم و پایم به رقابت‌های کشوری باز شد و بعد از آن هم که در خیلی از رقابت‌های داخلی حضور پیدا کردم و قهرمان شدم. البته نخستین حضورم در رقابت‌های بین المللی سال ۲۰۰۴ بود که در رقابت‌های قهرمانی آسیا فیلیپین به مدال برنز رسیدم.
مدال‌های بیشماری در رقابت‌های آسیایی کسب کردی، کدامیک برایت ارزش بیشتری دارد؟
خب هرکدام شیرینی خاص خودش را دارد، اما طلای بازی‌های آسیایی دوحه قطر در سال ۲۰۰۶ را خیلی دوست دارم.
در خصوص پرچمداری المپیک ۲۰۱۲ لندن صحبت کن.
هیچ‌وقت آن روزی که خبر پرچمداری المپیک به من داده شد را فراموش نمی‌کنم. به خاطر دارم که در اردوی ایتالیا بودیم که این خبر به من رسید و بزرگترین افتخار دوران ورزشی‌ام نصیبم شد. در آن دوران ورزشکاران بزرگی در کشور ما بودند و بین این همه مدعی، علی مظاهری به نمایندگی از جامعه بوکس به عنوان پرچمدار المپیک ۲۰۱۲ لندن معرفی شد.
چرا بوکس هنوز در حسرت مدال جهانی و المپیک مانده است؟
بزرگترین مشکل بوکس در سال‌های گذشته این بود که از مهره‌ها به نحو صحیح استفاده نمی‌شد. نسل ما می‌توانست مدال جهانی بگیرد، اما وقتی به این رقابت‌ها اعزام نمی‌شدیم و فاصله زیادی از نظر امکانات با سایر کشور‌ها داشتیم، چطور می‌توانستیم مدال جهان بگیریم؟
بوکسور‌های نسل جدید را چطور ارزیابی می‌کنی؟
نسل خوبی داریم که باید شرایط را برایشان مهیا کنیم تا بتوانند توانایی خود را نشان دهند. باور کنید این جوان‌ها هم هیچ چیز برای اینکه در زمره بهترین‌ها قرار بگیرند کم ندارند.
به نظرت چه بوکسور‌هایی در ایران بودند که می‌توانستند مدال جهانی کسب کنند؟
سوال سختی پرسیدی، خیلی‌ها این قابلیت را داشتند، اما چند نفری که الان به ذهنم می‌رسد رضا صمدی، احسان روزبهانی، جاسم دلاوری، مهدی قربانی، عمران اکبری هستند. البته قطعا نفرات دیگری هم بودند که الان حضور ذهن ندارم.
وسوسه شدی که دوباره به رینگ بوکس برگردی؟
چندین بار وسوسه شدم، اما دوست دارم در زمینه مربیگری به کارم ادامه دهم، چون اعتقاد دارم باید راه را برای جوان‌تر‌ها باز کرد. البته مخالف حضور باتجربه‌ها در تیم ملی نیستم، اما خودم دوست دارم مربی باشم.
مربیگری در بوکس هم شرایط عجیبی دارد و خیلی‌ها مدعی هستند، در این خصوص چه نظزی دارید؟
بهتر است زیاد دنبال این نباشیم که چه کسی نفر اول است یا چه فردی دومین نفر خواهد بود! باید صادقانه و در کنار هم کار کنیم و اطلاعات خود را در اختیار جوان‌تر‌ها قرار دهیم. شاید علی مظاهری پرافتخارترین بوکسور باشد، اما این دلیل نمی‌شود که حتما سرمربی شود.
طرز تفکر جالبی دارید.
یک مثال از کشتی برای شما بزنم. «شاه مرادوف» بزرگترین تکنسین کشتی در دنیا است، اما در رقابت‌های جهانی به عنوان کمک مربی فعالیت می‌کرد. در بوکس هم شرایط همین است و باید با اتحاد و همدلی کار را پیش ببریم.
در خصوص کنار رفتن احمد ناطق نوری پس از ۲۸ سال از ریاست فدراسیون بوکس چه نظری دارید؟
حاج احمد ناطق نوری گردن بوکس ایران حق دارد و واقعا پدر بوکس ایران به حساب می‌آید، اما به هر حال او از این سمت کناره گیری کرده و افشین داوری به عنوان سرپرست در فدراسیون بوکس فعالیت می‌کند. داوری رزومه خوبی دارد و اگر اهالی خانواده بزرگ بوکس به او کمک کنند، روز‌های خوبی در انتظار بوکس ایران خواهد بود.
و صحبت پایانی...
داشته‌های ما مشخص است و دلسوزان بوکس باید به جای حرف در عمل ارادتشان به این رشته را ثابت کنند. مطمئن باشید اگر چهار سال شبانه روزی کار کنیم و با برنامه پیش برویم میتوانیم در المپیک نه یک مدال بلکه دو مدال کسب کنیم.
