دلایل یک انتخاب
: نتیجه انتخابات نماینده مدیران مسوول در هیات نظارت بر مطبوعات، تاکیدی دوباره بر «اصالت رسانه» در جهان پیچیده امروز است.
رسانه، پدیده ای است که از نظر برخی تنها «طریقیت» دارد، نه «موضوعیت». از این منظر، رسانه، امری اعتباری و آنچه اصیل و واقعی است، رویکردهای سیاسی و اجتماعی حاکم بر آن است. این دیدگاه، رسانه را صرفاً تریبونی برای مواضع و گفتمان های سیاسی یا نردبانی برای اوج و فرود سیاستمداران می شناسد. در مقابل، دیدگاه دیگری هم هست که رسانه را به عنوان نهاد ارتباطی مستقل در خدمت آگاهی و اعتماد عمومی می پسندد. روشن است که قائلان به دیدگاه دوم، برای رسانه، هویتی مستقل از کنش های سیاسی قائلند و در سایه همین استقلال می کوشند اصحاب رسانه را در چتر نظام صنفی مستقل گرد آورده، برهم افزایی و کارایی آنها بیفزایند.
دکتر حسین انتظامی از صاحبان دیدگاه اخیر است و اگر بتوان برای موفقیت او در شش انتخابات پیاپی مدیران مسوول، صرف نظر از ویژگی ها و تجارب شخصی دلیلی یافت، التزام عملی به رویکرد مذکور است.
اکثریت مدیران مسوول باور دارند که انتظامی برای رسانه، شانی فراتر از منازعات زودگذر و غالباً ناسودمند سیاسی قائل است. البته شاید در بین رای دهندگان به وی، برخی شأن یادشده را در رسانه خود تحقق نبخشیده باشند، اما در افق دید حرفه ای، خویش را از قبول ماهیت صنفی کار رسانه ای ناگزیر می بینند.
باید اذعان داشت که «بی طرفی سیاسی رسانه» هر چند شعاری آرمانی و غیر عینی است؛ اما این انتظار که رفتار نماینده رسانه ها در هیات نظارت، غیر سیاسی و بی طرفانه باشد، انتظاری اصولی و اجتناب ناپذیر به شمار می آید.
نماینده رسانه ها در هیات نظارت نباید هیچ یک از جناح های سیاسی کشور را نمایندگی کند تا اصحاب رسانه از طیف های گوناگون بتوانند تصویر مطالبات صنفی خویش را در سیمای او ببینند.
انتظامی با آن که چهره ای سیاسی است، اما رفتار غیر سیاسی او در جایگاه نمایندگی مدیران مسوول در این دوره و ادوار قبل می تواند از دلایل موفقیت وی در این انتخابات رمزگشایی کند. شاید دلیل ناکامی برخی رقبای وی نیز که اتفاقاً همواره از هر دو جناح سیاسی اصولگرا و اصلاح طلب بوده اند، ورود سیاسی ایشان به این انتخابات صنفی باشد.
